Ten anker voor het eiland Berlengha

Peniche

Voor de één is Peniche maar niks, mij heeft dit haventje mooie herinneringen nagelaten. Alles moet lijken op een moderne jachthaven maar de charme ligt o.a. in de vriendelijkheid van de havenmeester Carlos, die een tolk is om havenregels met charmante hand te omzeilen.

Je krijgt een magneetkaart en in waarborg moet je iets waardevols geven, een overjaarse filmclubkaart bijvoorbeeld. De kaart kan je gerust aan boord laten, want om op de steigers te geraken kan je de poort zover openduwen dat je hand op de drukknop kan duwen en zo het poortje opengaat. Ankeren aan een meerboei mag niet want die zijn privé, maar voor een paar dagen knijpen we de ogen dicht. De douches zijn zo klein dat je je kleren in de lavabo moet leggen en dan nog opletten voor de druppende kraan. Er loopt een overdosis aan geuniformeerde autoriteiten rond in softcombattenue die je komen registreren, maar achter hun decor voel je hun nieuwsgierigheid, en al snel is het ijs gebroken.

Er liggen nog een paar merkwaardige jachten aan de steiger, je zou op het eerste zicht denken dat er een uitverkoop is, kayaks met bijboot op wieltjes gestouwd rond de kuip, als ware het een verschansing tegen oplopende brekers. Hoe het met schippers en bemanning in mekaar zat weten we nog niet, maar ze noemden zich de groep en zouden  met straattheater en muziek de scheepskas aanvullen. Ik vond ze nogal te sociaal en voor je het weet zitten ze aan boord en in de achterkajuit. Maar het was prettig om het boeltje af te schieten. Achteraf zouden we de real story horen: iedereen deed zijn goesting, meebetalen met het eten daar was geen sprake van, tijdens de vaart werd zonder vraag aan de schipper koers verlegd om zo rustiger naar een filmpje te kijken, enfin, ten langen leste is iedereen van boord gezet met de nodige ruzie erbij...

Je kan Peniche ahw in twee stukken verdelen, het oude stadje met een ziel, en dan het moderne stuk buiten de stadsmuren, zo kil modern-efficient dat je er zo snel mogelijk weg wilt. Dit vind je in Portugal regelmatig terug, de grote grandeur van vroeger verdrongen door strakke lijnen.

Er is een museum in het oude fort, zeker te bezoeken; het is ooit de gevangenis geweest van politieke andersdenkenden tijdens de Portugese dictatuur, nog niet zo lang geleden dus. Ik liep er alleen rond, langs de cellen en isoleerkamers, kreeg de koude rillingen want het spookte er behoorlijk. Wat mensen elkaar aandoen omdat je van een ander gedacht zijt, of als in een afgesloten biotoop iemand met de plak zwaait als éénoog in een land van blinden, waar heb ik dit fenomeen nog gezien? De oudere Portugezen die deze tijd meemaakten willen er nauwelijks over praten,en als ze het doen dan is het met de blik naar de einder of naar de grond, het is een schande in onze geschiedenis beamen ze. Mekaar verklikken voor een stuiver en zo iemand voor jaren de cel insturen.

Maar in Peniche was het uitzonderlijk warm voor de tijd van het jaar, we maakten nieuwe vrienden, avontuurlijke mooie mensen die de wereld willen verkennen. Wachten op de wind die ons naar de zuidelijke breedtegraden zal brengen, want hier hebben de lagedrukgebieden deze tijd van het jaar teveel invloed. Zo snel mogelijk de passaat in, maar dat zou nog wat geduld oefenen worden. Zeilen in deze context is een les in ondergaan.

So chaps, see you next time, better time.

Portugal

Iets verder dan Nazaré ligt een lagune aan het stadje São Martinho. Het staat niet vermeld in de Reedspilot maar volgens noonsite en andere zou het de moeite zijn om daar binnen te varen. Dus de plooifietsjes open en langs de kustlijn op verkenning. Bergen op en af, goed voor de fysiek en de beenspieren want die werken niet veel aan boord. De lagune is prachtig, je moet door een gat in de bergwand binnenvaren, en daar heb je beschut water om voor anker te gaan. Eén groot gevaar: als de swell komt opzetten zit je als een rat in de val, de brekers sluiten de ingang af en dan is het wachten tot betere tijden. Dus zagen we van dit plan maar af.

Onze vrienden op het Franse jacht La Totuga hadden een beter plan: iets verder in zee ligt het eiland La Berlenga (Berlengas), een natuurreservaat met rijke zeefauna. Right, met weinig of geen wind schuiven we over een vlakke zee naar de silhouetten aan de horizont.

Het is de eerste keer dat we voor anker gaan, diepte bijna twintig meter, met slechts vijftig meter ketting in de ankerbak.Ik was er toch niet gerust in. Het schip zwaaide veel te dicht naar de rotsen toe,dus anker weer op. Haha, de magische drukschakelaar van het ankerlier doet het niet, dus manueel het zware zootje terug naar boven hijsen. Recommencer, wat verder het anker droppen, deze keer beter. Onze totugamaats nodigen ons uit op een dineetje zelfgevangen makreel. Er staat nog altijd wat deining en om rustig te slapen moest je ergens anders zijn.

La Berlenga is een mooi klein eiland, er is een vuurtoren, een minieme camping, wat opslaghuisjes voor vissers. Er staat ook nog een oud militair fort en je vraagt je af hoe het leven op deze afgelegen plek moet geweest zijn. Voor de rest zijn het vooral de meeuwen die hier koning zijn.Ze krijsen je weg als je te dicht komt. Iemand zei dat dit eiland speciale vibes uitstraalt, ik kan er inkomen.

Et voila, volgende haven Peniche, waar we terug moesten wachten op geschikte wind, maar waar we meantime heel wat nieuwe zeilers leerden kennen.

Op het log staat al 1282 mijl, thats it.

Spanje-Portugal

We noteren uit het logboek: 

Maandag 20 oktober

10u La Corunia out, mist, zicht minder dan een halve mijl, geen wind. Met de motor voortboeren en als enig soelaas de vage schimmen van jachten die dezelfde richting varen. Het is pas de volgende morgen 6u dat we kaap Finisterre ronden, zonder ze te zien weliswaar. We, daar bedoel ik zus Kristien en mezelf mee. Deze eerste nacht alleen met twee van wacht, geprangt tussen Finisterre en de traffic zone, vissersboten die hun AIS afzetten tijdens het vissen, het sloopte onze nachtrust. Je begint in een halve roes te zeilen, betrouwend op AIS-alarm, met af en toe een blik naar de plotter om niet te dicht de cargoautostrade te naderen.

Dinsdag 21 oktober
18u We varen in Portugese wateren, de wind is ruim tot voor, lichte bries alhoewel noordwest 4 à 5 bft op het menu stond. Snelheid 3 knopen, maar dat geeft dolfijnen de kans om een hele tijd aan de spiegel te hangen. Je zou er willen tussen zwemmen, je hoort ze kriepen en zingen, acrobatische stunts uithalen, ze zoeken echt je gezelschap op.

Het wordt weer petol (windstil). Het jacht is overgeleverd aan de deining en het schavielfestival herbegint. Maar de nachten laten ons rusten, geen spookvissers meer, geen cargos, rust doet de batterijen opladen.

We fantaseren over een andere naam dan Pacific Wave: Petol Turtle, Steely Turtle, Baksteenflower, Slowietje, Echternach Racer, als het maar de traagheid vertaald waarmee we voortdobberen.

Enfin, we gingen eerst Porto binnenlopen, maar uiteindelijk zoeken we de haveningang van Nazaré, dit bij verblindende zonsopgang. Het ligt hier vol cassierstokjes en ander drijvend tuig, net een minefield, de dieptemeter slaat nog op tilt net voor de ingang, er knotst iets onder de romp, waarschijnlijk een fuiklijn, schroef op neutraal, hopelijk draait er niets vast rond de schroefas. De golven beuken naast ons op het strand, mooi vooruitzicht als het boeltje vastdraait! De adrenaline jaagt door mijn bloed, tussen de havenhoofden is terug diepte te meten. En dan valt alles stil, de rust binnen een haven, een steiger die uitnodigt om aan te leggen, smooth zonnetje.

Het wordt achteraf duidelijk waarom de dieptemeter rare toeren vertoonde: de havenaanloop ligt boven een onderwatercanyon, en de diepte loopt van over de duizend meter al snel naar nul. Bij zware deining breken de golven met soms hoogtes van 30 meter; een spot die golfsurfers goed kennen.

Nazaré is gewoonweg prachtig, je hebt er de nauwe straatjes in de benedenstad, maar het weids zicht op de oceaan vanuit de bovenstad is adembenemend!

So, this it is, this it was. A la proxima .

navigatielichten aan

Als het schip vaart.

Chaps,

We zitten op de Canarische eilanden, met enfin een deftige wifi verbinding.Vandaar dat ik nog iets de ether kan ingooien. Hier in Arrecife, hoofdstad van eiland Lanzarote, vind je vanalles om je schip op te tunen. Dus gezocht naar een wifi antenne om in de knusse kajuit internetverbinding te hebben. Pacific Wave is een stalen boot en werkt als een kooi van Faraday; blikseminslagen hoef ik niet te vrezen, maar onderdeks haal ik geen mails of gps binnen.

Antenne gekocht, laten installeren op de pc in de winkel, constateren in de kajuit dat het boeltje niet werkt, uren verliezen, geduld verliezen, weerom naar de winkel, ik kreeg het vliegend schijt van dat da vinci code gedoe.

Maar als het schip vaart, de boeg door de golven beukt,g roen water over het voordek rolt, dan wordt de mind gewassen. Je hoeft niet naar de course en speed over ground te kijken, je hoort aan het knorren van de genua dat hij getrimd staat, het grootzeil ratelt dan aan zijn voorlijk. De snelheid jankt aan de schroefas, en als het over de acht knopen gaat zoeft een metaalklank onder de waterlijn. Cathy, onze trouwe automatische windpiloot, houdt soms dagen de juiste koers in handen, alleen als het hulproer begint te gorgelen moet er wat bijgestuurd worden. Ook op voordewindse koers hoor je aan het knarsen van de spiboom of je op gijpkoers zit of tehoog. Halve wind, en de mast begint te trillen, loopt het gangboord onder water; tijd om te reven, zelfs aan het geslabber in de pombakjes weet je of het schip loopt. De schijnbare wind is te horen aan het gezoem van de windgenerator, eenmaal die begint te draaien is er voldoende druk om zeil bij te zetten.

Onderdeks is het soms een heel verschil met wat er buiten gebeurt, je hoort een breker dreunen op dek  en  het water wegspoelen alsof het door een dakgoot loopt. Dan keilt er iets met een harde slag uit de keukensector, of rommelt het in de kastjes met dezelfde cadans van de golven.

Maar wat een katastroof als het windstil is, het snakken en slaan van de zeilen, het grootzeilblok hamert op de overloop, de schoten die de genuarails teisteren, moedeloos word je ervan, vooral ook omdat de meeste schade aan de zeilen komt door dat geschaviel tijdens windtekort. Dus is er al wat zeildoek getaped, vooral terhoogte van de zalinguiteinden, de spiboomrail op de mast was zijn poprivetten eruit aan het wringen, schoten worden omgedraaid of een stukje ingekort, zodanig dat de puntbelasting zich verplaatst.

Er is altijd werk om handen om het schip in de vaart te houden, kleine oorzaken geven soms grote gevolgen. Achter de exotische plaatjes van wuivende palmbomen op witte stranden, blinky jachts met schaarsgeklede jongedames op het voordek, er is meer aan de hand om dit in stand te houden.

Maar als het schip vaart, met een streep kielzog achter zich, een ver eiland  in 't verschiet, meer hoeft er niet te zijn.

Lacorunia bij eventjes kalm weer

marina seca

Opgesloten in de val. De mazoutpomp moet eruit en daarmee verkassen we naar seca marina. Eenmaal het stuk gedemonteerd zijn we immobiel, overgeleverd aan goodwill of badwill, om 4.30pm sluit de boel hier. Met moeite krijgen we een sleuteltje van een deurtje.

Het zijn de mooiste dagen niet. In een verbrokkeld landschap van bidonvilles, autostrades, spoorwegen volgegooid met plastic, dan toch hier en daar een vissershuisje of een onbewoond villaatje met palmboom erbij, terugvallen in een krottenwijk, nog een moestuintje... Enfin, na twee dagen, mits voorafbetaling van de blankenbergse rekening, draait de dieselmotor zonder dat fuel wordt rondgesproeid in de bilges.

Toch bedankt chaps van de werf.

Terug naar de vorige marina, wachten op gunstige wind. Op een dag raasde hier een wind van 50 knopen door de haven. Landvasten snokken zich los, jachten duwen hun fenders over de catway. 

In deze chaos boert een tweemaster zich naar de haveningang. Een solozeiler, komende van Falmouth, had vier nachten niet geslapen, stukken grootzeil fladderden in de masttop, het vooronder zat vol water, babystag losgedraaid. Het denderde nochthans galewarnings met hopen.

De boys van de jachthaven vertelden ons de meest extreme verhalen van overstekers die onzeewaardig hun tocht willen voortzetten; we kunnen ze niet tegenhouden, zeggen ze gelaten.

En dan zie je de windvectoren op passageweather in onze sector verdraaien naar noord, tijd om te vertrekken, naar zuidelijke breedtes.
Lacoruña is een goede aanloophaven na een Biscayeoversteek. Het oogt modern en mooi, maar als je iets constructief nodig hebt is het zoeken in de stad,en die is niet klein. Sommige bezoekers deden dat per taxi... Beter in Brest je boeltje in orde brengen: in port Moulin Rouge vind je alles.

so chaps,this it is this it was,over and out.    

;

La Coruña

La Coruña is de aanloophaven voor wie Biscaye oversteekt. Ook hier heb je een "Engelse" aansluiting met de camino de Santiago de Compostella. Santiago, dat we op een natte zondag gaan bezoeken, liet ons de grandeur van het Spaanse katholicisme zien. Ik versta nu ook waarom pelgrims, die weken aan een stuk hun voeten kapot lopen en de fysieke pijnen verdragen om hun zonden kwijt te raken, hier op het eindpunt een desillusie oplopen. Een potpourie van souvenierkraampjes, discojeugd, wietblowers, pintendrinkers, travestieten, vrouwenlokkers, vtt fietsers in flashy kleuren, het moet je na zo een tocht direct uit transcendente sferen trekken.   

Wind en weerberichten zitten niet mee. De fuelpomp moet gerepareerd, grootzeilval kapotgeschavield, de bilges zijn een saus van motorolie en mazout aangelengd met zeewater en anticorrosionvet.

Werk aan de winkel. In het secretariaat is een wifi-ruimte waar de zeilers hun berichten e.d. kunnen bekijken, dé plaats om elkaar te leren kennen. We maken vele contacten en "vrienden" (geen facebookers),  het duurt niet lang of we worden uitgenodigd op één of ander jacht, dat gaat van blaften van reuzencatamarans van 50ft tot 34 voetertjes, elk met hun eigen verhaal en bestemming, maar deze is meestal ocean crossing. Een paar van die jachten gaan dezelfde weg en havens aandoen als wij, en dit schept een echte, hechte band.

De dip in heel de LaCoruña journey was marina seca, het schip moest daar naar de werf om de hogedrukfuelpomp te demonteren. Maar daarover later commentaar.
This it is this it was, thanks for receiving.

Brest, Camaret, Biscaye, Lacoruna

De wind zit toch niet goed, dan maar beter een gezellig haventje opzoeken in de buurt. Camaret, rustig, Bretoens, een uitvalsbasis voor mooie uitstappen naar uitgestrekte baaien die een enorme ruimte uitstralen. Aan boord zijn twee vouwfietsen en die komen nu goed van pas.

Het blijft wikken en wegen, weerom tussen hoge en lage drukgebieden, tot je er een punthoofd van krijgt, zeker als elke dag de voorspellingen veranderen. Aan onze steiger maken enkele jachten zich klaar voor de oversteek, vooral fuel inslaan.
Er staat een matig zuidenwindje, right, lets move on, eigenlijk is het beter 's morgens vertrekken maar alles prikkelt om te vertrekken. Het is een aandewindse koers die ons tussen de stenen tanden van Pierres Noire uit brengt. Nog een paar reven in het grootzeil en den bak kan zich vrijzeilen naar diepe wateren. Tot de wind het de volgende morgen laat afweten, en de tergend trage vaart van twee knopen de enige troost wordt. Dat zal zo twee dagen duren, het logboek vermeldt meerdere keren PETOL, no wind, desperado... Alleen de oceaandeining met zijn fluisterende adem iedere keer als een golfrug komt aanzetten. Dit is moordend voor de zeilen en tuigage. Het hevig geklapper en geschaviel houden niet op.

En dan komen de dolfijnen hun vriendelijke groet brengen, spelen wat voor de boeg, hangen rond het schip, verdwijnen even plotseling. De nachten brengen sterrenhemel maar geen vooruitgang. Je moet ermee leven. Waar zit dat aangekondigde low? Als de barograaf zakt komen de eerste rimpeltjes op het water. Wind, weliswaar tegen, maar de zeilen vullen zich. Eerst zuidwest, langzaam in kracht toenemend. De navtex geeft voor Finisterre SW 5/6 bft, later NW tot N 7!  Dat  belooft! In de opbouwende zee kruist ons een enorm gedrocht van een potvis, groter dan het schip, duidelijk nieuwsgierig en af en toe spuit een fontein uit zijn ademklep. Hij zal ons later nog een paar keer bezoeken, toch voor ons bangelijk want nog radio, nog ais of radar kunnen dit schepsel op andere gedachten brengen.

Nog meer wind, drie reven, passage van het koufront en het wordt rough: de wind is aangetrokken tot een 7 en komt schuinachterlijk in. De boeg boort in de golven, bakken groen water spoelen over dek, Cathy (onze automatische piloot) blijft perfect op koers. Zo lopen we al snel de achterstand in.

Dolfijnen geven in deze ruwe zee nog een showtje ten beste. Met soms drie tegelijkertijd springen ze meters boven water, mooi.

Zondag 5 oktober

Uit het logboek overgenomen: de wind neemt af, er staat een enorme rotdeining, genua uitbomen wordt acrobatie, op de ais een contact van een reuzecatamaran met snelheid meer dan 20knopen. Enfin, de Spaanse kust is in zicht en de navigatie leidt ons naar Lacoruna, nog net voor de volgende resem stormwaarschuwingen. Trossen vast, wonden likken, het is onwaarschijnlijk maar een kop koffie blijft op tafel staan.

Een slordige 400 mijl staan op het log. We zijn met drie aan boord, 's nachts liepen we drie uur wacht, zo kon je zes uur slapen en dat houd je fit.

Voor Erik was de deining te zwaar en de zeeziekte zat letterlijk lang in de maag. Hij nam het besluit de tocht niet meer voort te zetten. Praktische problemen blijven ons achtervolgen, mazout loopt in de bilges als de motor draait, vallen schavielden door, scheurtjes in het grootzeil, enz... Werk aan  de winkel maar eerst uitrusten. Schol, een teugje cava kon er nog bij.

Falmouth-Brest

Ik heb wat vino tinto op, sla het logboek open in een rokerig verdiep van een hip café waar Amerikaanse muziek wordt gedraaid. Het is weekend en de jeugd zit hier enkele meters van mij op hun bakske te duwen en stinkende sigaretten te smoren. Het ligt volledig aan mijn intenties; ik las Allan Carr "Stoppen met roken", en sedert ik gestopt ben kan ik niet verstaan hoe ik die vuiligheid kon binnentrekken.

6.45u Falmouth out, de windvoorspellingen geven een bijdewindse koers voor ons. Right, eenmaal de Lizard voorbij duwt de eerste oceanswell het schip in trage ritmische beweging op en neer. Cathy,de automatische piloot wordt bijgezet en impeccable houdt Pacific zijn koers. Maar zoals voorspeld, de wind zet volume terug, dat belooft voor de nacht, we zullen Chenal du Four niet halen om de sterke getijstroom mee te hebben. Dus dat wordt omzeilen langs Ouessant, langs de tanden van de zuidbretoense kust.

Traag boeren we tussen de trafficzone en de lugubere rotsen richting Brest. Op een bepaald moment silhouetten van rotsen voor de boeg, een spuit adrenaline in het bloed, de gps plotter moet om één of andere reden overgeschakeld zijn op "zonder detail modus". Enfin,we raken weer in diep water, maken een veilige approach naar Brest. Eerst nog wat wachten voor we doorvaren want de sterke tegenstroom maakt speed overground gelijk aan zero. Wachten is aan een boeitje hangen in een exotisch baaitje.

Het is hier zomer, luiken open, was en plas, en aan de bezoekersponton liggen allemaal jachten uit België. In de haven Moulin Blanc vind je werkelijk alles. Winkels voor zeiltoebehoren bieden een rijk assortiment aan.

En elke dag zijn hier zeil en andere watersportactiviteiten, hetgeen we graag afschieten want de materie is ons helemaal niet ongekend. Het wordt nu voorbereiden en uitkijken naar de Golf van Biscaye oversteek. Alsmaar die obsessie van wat gaat de wind nu doen? Het is dagen vooruitkijken en een glazen bol had ik niet besteld.

port moulin blanc

Needles

Zaterdag 20 september

Cowes uit, richting Lymington, het is weekend en er wordt geracet. In deze lichte wind schieten de wedstrijdjachten ons voorbij. In Lymington lig je midden het stadje waar toeristen zich vergapen aan ons rare vogels op een stalen beest, wij hetzelfde met de stroom weekenders.

Zondag 21 september

Het wordt voor de eerste keer een lange track naar Falmouth, en end station voor de Engelse kust.

Een pittige bakstagwind duwt ons voorbij de Needles, en St Albanshead dwars proberen we de spi. Nadruk op proberen want die draait rond het voorstag, een ballon bovenaan, eentje eronder. Met die vodderij in de lucht kan het zo niet voort. Dan maar de oude class8 trukken gebruiken, gijpen, binnen de wind varen opdat de windstroom bovenaan de mast anders wordt, en ja hoor, daar draait de spinnaker zichzelf los, plopt de ballon open en begint de locomotief te rijden. Voor de zon ondergaat breken we het zootje af en gaat de klassieke garderobe naar boven: de code zero opdraaibare grote halfwinder, genua uitgeboomd, vol grootzeil. Voordeel van deze outfit is dat wanneer een voorzeil weg moet, of vermindert, je alleen de zaak opdraait vanuit de cockpit.

Maandag 22 september
's Nachts blijft de wind doorduwen, en dat is smooth sailing, de mijlen draaien erdoor, langs Startpoint, de heldere vuurtoren van Eddystone Rocks, om dan in de eerste schemering de valleien van Falmouth te zien. 10.33u landvasten vast in de marina, het schip ligt stil en een potje koffie drinken zonder morsen. Op het log 160 mijl.

We maken van de rust gebruik om van alles na te checken en bij te tunen. Een zwemvest kreeg een nieuwe cylinder, de automatische piloot zat stroef, maar na wat smeerwerk werd deze een volwaardig vierde bemanningslid (Cathy). Overal zou wifi zijn, forget it: hier moesten we de McDonalds in om enig contact te vinden en uiteindelijk capituleren naar de jachthaven om op een overjaarse pc na enkele uren een weerberichtje los te peuteren. Duivenpost gaat makkelijker.

needles,solent

De knusse kajuit

de knusse kajuit

De take off

Dinsdag 16 september

Trossen los, de laatste mensen op de steigers wuiven ons uit, enfin, alles wat mee is, is mee, vergeten of te laat, dat zijn zorgen voor later. Het is mistig en bij het passeren van westdiep horen we een fluitje, het is Fernand. Zijn geest zal met ons meevaren, hij zal over zeekaarten gebogen staan met een blik die de einder verstaat. Nog bij Bloso zeilcentrum een rondje te draaien om teveel aan fenders te dumpen, en dan het staketsel uit, nog een laatste groet, grootzeil op en direction south.

Het is slecht zicht maar in deze thuiswateren is dat geen probleem. We amuseren ons met de ais uit te testen (staat voor Automatic Identification System). Alarm aan en alle boten die ais uitzenden staan op de plotter. Dat zijn ze bijna allemaal, maar het viel op dat vissende vaartuigen soms niet op het scherm kwamen. 

Met de halfwinder op zeilt de Pacific Wave tot Calais, daar een boeitje oppikken, patatje koken, en de nest in.

Woensdag 17 september

Nog altijd mistig, cap gris nez laat zijn neus niet zien, en hier valt de beslissing; ofwel de zuidkust van Engeland volgen, of de Franse kust afzeilen. Ok, windfinder geeft de komende week meer wind langs de zuidkust dus oversteken maar! De traffic zone zal spannend worden, maar weerom geeft de ais een duidelijk beeld waar al die ijzeren gedrochten van cargo's zich schuilhouden in de mist. Maar het wordt een mooi dagje zeilen tot Eastborne. Een Duitser geeft nog wat info ivm de meteo, weinig wind in the air. Maar allah, de boot ondanks zijn gewicht, liep toch eventjes 9 knopen. Eten, nog wat gapen, slapen.

Ik vind Eastborne maar een artificieel gat waar je je euros vlot kwijtgeraakt. Wel schoon volk in de control tower.

Donderdag 18 september

Course to the Solent, daar heb je het, de isobaren die ik gisteren op de Duitse Wetterfax zag liggen ver uit elkaar, de wind slabakt, komt dan nog in de rug, en het wordt motor aan tot Brighton waar we binnenvaren, en een weerbericht zien dat ons weer naar buiten jaagt.

Enfin, met een zucht in de zeilen en wat motorgebrol raken we de Solent in, de kerstboomlichtjes van de haven van Portsmouth tegemoet, om "tijdelijk" vast te liggen in Gosport. 77 mijl op het log. Eten, nog wat gapen, slapen

Vrijdag 19 september

Ik noteer letterlijk uit het logboek:

7u15 Gosport uit (geen havenmeester), 10u Cowes in, full sunny en warm nazomerweer. Cowes ademt zeilen en regattatime.

Voorbereiding, vertrek, Engels kanaal

Gisteren raasde hier een zuidenwind van 50 knopen door de haven. Jachten die een helling maken alsof ze aan de wind varen, en met hun flank over de catways worden geduwd; één schavielfestival met een mix van uitlopende oceaandeining en opzwiepend stuifwater. Landvasten die losbreken, elektrische kabels die hun isolatie verliezen. In deze chaos boert een jacht tergend traag naar de jachthaven, later op de dag wordt alles duidelijker; het is een tweemaster van 50ft, met een flart gescheurd grootzeil in de masttop, een andere zeil compleet stuk. De solozeiler had in 4 dagen niet geslapen, het vooronder stond onder water, het dek was één puinhoop. En toch hing de lucht vol galewarnings... Lacoruna is zeker geen veilige haven om je boot te laten overwinteren, de deining sterft uit in de haven met het steeds onrustig trekken en sleuren aan de landvasten.

Enfin back to the story:

De voorbereiding van deze reis is een cocktail van uitstelgedrag, onvoorziene gaten in de romp en dat nog onder de waterlijn, onder de watertanks, fantasierijke doemscenario's die je 's nachts wakker houden, praktische regelingen en installatie van apparatuur, afspraken met afstel, altijd maar vooruitdenken want in Nieuwpoort vind je alles en éénmaal Europa uit ben je in nomansland, dan toch hulp van meelevenden, al is het voor de opkuis van het interieur na de ontroestwerken, aansluiten van kabels, wereldzeilers die alles relativeren en je een nieuwe geut moed geven om door te gaan. Duizend en één redenen om niet te vertrekken en toch een moeilijk te definiëren  drang om wel te gaan. Welke beroemde schilder zei ooit eens dat het dromen en fantaseren over een te maken kunstwerk de mooiste fase is, éénmaal het penseel en verf ter hand stap je naar een andere praktische fase met alle beperkingen vandien.

Thanks voor alle hulp, beste vrienden,

In mijn logboek staat vermeld: 'Zoveel jaren worden verspild door zoveel mensen die voorzichtig leven, nadenken over de toekomst, op zoek zijn naar veiligheid en zekerheid, terwijl zij zich niet realiseren dat ze stukje bij beetje doodgaan zonder ooit iets te hebben betekend.'

'De mens is een meester in het vinden van smoesjes om iets niet hoeven te veranderen, in het tegenhouden van vernieuwing en het opwerpen van onoverkomelijke barricaden en ondoordringbare grenzen, die in werkelijkheid niet meer betekenis hebben dan een krijtstreep op de grond.'

(A. Maclean, De Eenzame Zee)

'Wie de zee als geliefde neemt, moet het zout bij de kus verdragen.'

OK chaps, het is mooi zonnig weer buiten en we gaan zeilen met kleine kieljachtjes, tot later en wordt vervolgd.

Proloog bis

Het zeikt in La Coruna alle verdriet uit de hemel, de gale warnings vullen het groene scherm op de navtex, passage weather, windfinder, meteo bulletin, .......... ze worden druk bezocht om toch maar een greintje hoop tussen de isobaren te vinden. Gisteren vertrok een Gladiator Wauquiez om door 40 knopen wind aan de andere kant van de stormdepressie te varen.... madness.

Dus nog wat proloog; ons verhaal zeilt voort door de Bloso stages, A-brevet, initiator... Maar de kieljachten waren een echte openbaring; deze gewichtstabiele boten die een vrijwel onafhankelijke wereld op zich zijn brengen je naar verre kusten. Techniek was te leren in de IOR wedstrijden, toendertijd nog met een pak boten aan de startlijn. Militaire dienst heb ik luckily in de zeemacht en varend doorgebracht, als radarist, en liep alzo wacht op de brug van een mijnenveger. De honger naar nautische kennis was niet te stillen, en in de winterperiode volgde ik lessen jachtman in RBSC Langerbrugge. En dan maar een Etap 20 huren om de theorie in praktijk om te zetten. De eerste golven tegen de boeg draaiden al rond in de maag, een kruispeiling positioneerde ons op de markt in Veurne. Engeland lonkte, algauw zijn traffic zone, gegist bestek, drifthoek, variatie en vooral intuitief aanvoelen van de situatie gegevens die ons maar verder doen varen. Met bootstop een rondje Atlantic varen was een hele ervaring, stabiele passaat tot storm op de noordelijke breedtes. Enzovoort, van de Azoren tot in de Middellandse zee, zoveel keer het Engels kanaal afgedweild, en er nooit genoeg van krijgen, het moest er van komen dat ik eens een eigen schip zou hebben.
Et voila, een Bruce Roberts van 12 ton, 39ft, een semi langkieler die oogt als een stoer oceaanbeest. Eerst wat inzeilen, waaronder een niet gewild nachtje storm 10, waar EA Coles 'Zwaar Weer Zeilen' goed van pas kwam. Bijliggen en afwachten, af en toe een dreun over het dek, maar het schip hield zich goed en de klik was gemaakt.

Nu deint de Pacific Wave aan de steigers in La Coruna, gedacht dat vanaf hier de Portugese passaat onder een stralende zon ons van het ene naar het andere pittoreske vissershaventje zou brengen. Mis gedacht; de landvasten kraken hier al bijna twee weken aan dezelfde bolders, met als afwisseling een driedaagse naar een vlakbij gelegen marina om de hogedrukdieselpomp te laten herstellen. De fuel piste genoeglijk de bilges in als de motor draaide, dus pomp gedeporteerd, wij in een niemandsland immobiel opgesloten. Eerst betalen en pas dan monteren we weer de pomp. Ik denk dat we dit te danken hebben aan voorgaande flibustiers die de plaat poetsen zonder factuur te vereffenen .

Proloog

Right chaps, this is pacific wave frm Lacoruna.

Eerst een stukje proloog; wat zet je aan om met een zeilboot het ruime sop te kiezen, een nomansland in, weg van de comfortzone, en dan nog verantwoordelijk zijn voor eigen beslissingen zonder je te kunnen wegsteken achter een paraplu?

De eerste roots zijn te vinden in de verhalen van Captain Caracas uit de Vlaamse Filmkes. De aanblik van opbollende zeilen, die zeilende kathedralen deden ons al dromen van verre eilanden, vreemde mensen nog ver van beschaving. Zo inspireerde dit alles tot het maken van kleine galjoentjes; een houten plank met aangezaagde punt, een stukje lood als kiel en twee of drie mastjes met plastic zeiltjes en we waren al op wereldreis. In een later stadium werden dit al heuse kleine zeilscheepjes die we uittesten op de ringvaart (in wording) rond Gent. Een van die scheepjes is zelfs uitgetest op zee met spi, en met langdurige aflandige wind launched in Nieuwpoort. Na enkele maanden kreeg ik bericht, een sierlijk geschreven brief, van een zekere mr. Downing, writer/photographer, dat "While I was huntig ducs, I found your boat in good condition ashore on Pewitt Island" (boven de Thamesmonding). Zo was er nog een tweemastertje, met toplichtje en soldaatje als boegbeeld, aan de Noordzee overgelaten. Volgens berekeningen moet hij in Noorwegen zijn toegekomen.

Vakantie in de zomer was praktisch altijd in Nieuwpoort, van vliegers oplaten op het strand, tot palingen en loempen vissen in de geul, de stap naar de Bloso zeilschool was rap gezet, na drie dagen initiatie gingen we op zee en daar is de spuit zeewater in het bloed terechtgekomen. Een virus opgedaan dat je nooit meer loslaat; moeder zei: "Had ik dat geweten, ik ging jullie nooit zeilkamp laten volgen, want sindsdien had ik jullie niet meer onder controle!"...

Het kwaad was geschied, eindelijk iets waar de passie bloeit. De uren dat we opgesloten in de studeerkamer verondersteld werden ons te verdiepen in logaritmen draaiden uit op het verslinden van reportages en boeken over worldseacruising, Bernard Moitessier, Alain Colas, Dumas, reizen van Captain Cook, enzovoort... de droom begint vorm te krijgen.

Word vervolgd  frm pacific wave dond 14.30 pm

Toegekomen na een pikante Biscayeoversteek, het eerste voorplatje is door de keel.
Nu is het wat uitrusten en, enfin, een goede internetverbinding vinden zonder davincicode.
Tot morgen, met de nodige details.
Groeten, pacific wave

Fin de saison en pre afvaart pacific wave

Thanks chaps voor de warme ontvangst aan de blososteiger havengeul. Dit is zeker een stepstone in life.

Afhangen van wind is iets,van verzekeringen nog erger. De onvoorspelbaarheid van al dan niet verzekerd te zijn op de andere kant van de wereld is momenteel nog erger dan cumulonimbusweer op de noordzee. Zo chaps, we doen voort met motorvet op de touchscreen van de nieuwe gps ais plotter. De rustige ankerbaaitjes zijn nog een tijdje uit zicht.

Voorlopig beste groeten,
 js

Onvoorziene omstandigheden

Een zee van tijd om klaar te geraken voor vertrek? Niet met deze zwarte gaten: