Proloog bis

Het zeikt in La Coruna alle verdriet uit de hemel, de gale warnings vullen het groene scherm op de navtex, passage weather, windfinder, meteo bulletin, .......... ze worden druk bezocht om toch maar een greintje hoop tussen de isobaren te vinden. Gisteren vertrok een Gladiator Wauquiez om door 40 knopen wind aan de andere kant van de stormdepressie te varen.... madness.

Dus nog wat proloog; ons verhaal zeilt voort door de Bloso stages, A-brevet, initiator... Maar de kieljachten waren een echte openbaring; deze gewichtstabiele boten die een vrijwel onafhankelijke wereld op zich zijn brengen je naar verre kusten. Techniek was te leren in de IOR wedstrijden, toendertijd nog met een pak boten aan de startlijn. Militaire dienst heb ik luckily in de zeemacht en varend doorgebracht, als radarist, en liep alzo wacht op de brug van een mijnenveger. De honger naar nautische kennis was niet te stillen, en in de winterperiode volgde ik lessen jachtman in RBSC Langerbrugge. En dan maar een Etap 20 huren om de theorie in praktijk om te zetten. De eerste golven tegen de boeg draaiden al rond in de maag, een kruispeiling positioneerde ons op de markt in Veurne. Engeland lonkte, algauw zijn traffic zone, gegist bestek, drifthoek, variatie en vooral intuitief aanvoelen van de situatie gegevens die ons maar verder doen varen. Met bootstop een rondje Atlantic varen was een hele ervaring, stabiele passaat tot storm op de noordelijke breedtes. Enzovoort, van de Azoren tot in de Middellandse zee, zoveel keer het Engels kanaal afgedweild, en er nooit genoeg van krijgen, het moest er van komen dat ik eens een eigen schip zou hebben.
Et voila, een Bruce Roberts van 12 ton, 39ft, een semi langkieler die oogt als een stoer oceaanbeest. Eerst wat inzeilen, waaronder een niet gewild nachtje storm 10, waar EA Coles 'Zwaar Weer Zeilen' goed van pas kwam. Bijliggen en afwachten, af en toe een dreun over het dek, maar het schip hield zich goed en de klik was gemaakt.

Nu deint de Pacific Wave aan de steigers in La Coruna, gedacht dat vanaf hier de Portugese passaat onder een stralende zon ons van het ene naar het andere pittoreske vissershaventje zou brengen. Mis gedacht; de landvasten kraken hier al bijna twee weken aan dezelfde bolders, met als afwisseling een driedaagse naar een vlakbij gelegen marina om de hogedrukdieselpomp te laten herstellen. De fuel piste genoeglijk de bilges in als de motor draaide, dus pomp gedeporteerd, wij in een niemandsland immobiel opgesloten. Eerst betalen en pas dan monteren we weer de pomp. Ik denk dat we dit te danken hebben aan voorgaande flibustiers die de plaat poetsen zonder factuur te vereffenen .