Marina Bas du Fort, Guadeloupe

Eindelijk weer eens vast aan een steiger. Geen ankeralarm aan, water a volonté, elektriek 220 volt, douches, een vreemde wereld van luxe gaat weer open (die van de scheepskas ook). Lagon Bleu, vroeger, toen ik met bootstop hier verzeilde, een open plek en takeoff zone voor pelikanen, is nu een 'residentie'-haven met vaste ligplaats voor de blijvers. Je ziet het aan het onderwaterbiotoop onder de waterlijn van de meest boten, hele oesterpopulaties groeien er weelderig. Op het ponton een potpourie van geleverde technische slagvelden met het inwendige van de boot, katten en spelende kinderen, voor zover ze niet naar school zijn. Ook de hond Bouboule heeft er zijn hok, de waker van ponton 14. Je weet dat het 8u30 is, want de overbuur gaat naar zijn boulot en start zijn scooter, en om 16u dan komen de kinderen van school. Wat nog mankeert zijn wat scharrelkippen en een moestuintje.

Voor mij was het even herademen,want sedert mijn vertrek uit België zat ik nooit alleen op het schip.

Maar door de beschutting van de mangroves en groot motorjacht aan mijn loefkant werd het overdag loeiend heet. Geen windje dat door het voorluik waait en wat koelte brengt. Ook de muggen, klein maar fijn zoemend venijn, waren een nieuw fenomeen.

Enfin, dit wordt waarschijnlijk de meest noordelijke stop van de Caribbean Islands. We zien wel.

Les Saintes

Als aanloop naar Guadeloupe vaar je langs de eilandengroep Les Saintes. Het is een route zoeken tussen de bruine ruige rotsen om achter de hoek het stadje te vinden. Vijfendertig jaar geleden ben ik hier ook eens verzeild, maar weinig is nog te herkennen. Nu doet het denken aan een drukke badplaats aan de Azurenkust, een tweede Saintes-Maries-de-la-Mer. Om 9u komt de eerst ferry aan en een stroom toeristen wordt hier gelost op de kaai, om dan om 17u terug te keren. De kalmte keert weer, de autochtonen zitten terug op hun gemak op het pleintje te keuvelen. On ce vois encore. De hele ritmiek is hier afgestemd op de geloste duiven: 's middags zijn de restaurants open, 's avonds alles potdicht, uitgezonderd de weekends. Idem dito de talrijke souvenierwinkeltjes.

Toch straalt het hier een rust uit, een goede stop aan een meerboei waart.

Dominica

Dominica is dan weer een heel andere stijl: het doet armer aan, maar is veel authentieker. Dat ligt ook aan hun geschiedenis, dit eiland heeft gevochten voor zijn onafhankelijkheid en is minder 'gereformeerd' door een grootmacht. Voor vele zeilers is dit eiland top. Vooral de natuur is prachtig, met zwavelmeren, hete luchtbronnen, trekkings, enzovoort... .

We lagen aan een boei in de Rupertbay, Portsmouth als stadje aan het strand.

Enkele foto's: 

Een fantasiekronkel maakt een huis specifiek decoratief.

De schooltijd zit er vandaag op.

Een begraafplaats, de natuur slokt al snel de ruimte op.

Fort de France, Martinique

Het doet wat raar aan om een klassieke kerktoren te zien na al die zeemijlen.
Welcome back in Europe.

Ankerplaats St Pierre, Martinique

Dat er van alles en nog wat de Atlantic oversteekt is duidelijk. Er wapperde een Hollands vlaggetje aan de achterstag. Waarschijnlijk een overgebleven V.O.C. schipje dat de specerijenroute afzeilt. Voor elk wat wils.

Saint Pierre en de Mont Peleé

Dit is een foto genomen van de baai van St Pierre voor de vulkaanuitbarsting van de Mont Peleé in 1902. Deze ooit rijke bloeiende stad, vooral gekend voor de rumhandel, kon niet ten onder gaan. Men negeerde zelfs de voortekenen zoals aardschokken en kleine uitbarstingen. Tot de berg in de achtergrond al zijn ingewanden uitbraakte en de stad volledig verwoeste. Dertigduizend mensen kwamen om het leven, met uitzondering van één gevangene die beschermt werd door zijn cel.

Het is een soort Pompei van latere datum. Vanaf onze ankerplaats zie je stukken oude muur waarop nieuwe gebouwen zijn gezet, het geeft de stad een vreemde atmosfeer, de relikwieën zijn nog duidelijk aanwezig. Een poging om de vulkaan te beklimmen hebben we moeten staken door mist en regen die op die hoogte aanwezig waren.

Contrasten

Martinique is een hoog eiland en trekt vocht aan. De tropische warmte erbij en het broeit van leven. Dit plaatje schoten we op weg met een huurauto. Ergens stond wel een bord 'route barreé', en inderdaad, na enige kilometers langs dit trage pad was de weg afgesloten. Biljet retour dus.
Van de jungle terug naar de bewoonde wereld, op korte tijd doorkruisten we de buitenwijken van Fort de France, grijze grauwe stoffige buildings, waardoor de viervaks-autostrade met een luidruchtige stroom verkeer zich een weg zoekt. Dit biotoopcontrast op te korte tijd was moeilijk te slikken.We werden er stil van.

Een rumpunch op een terraske bracht enig soelaas.

Band of brothers

Martinique, Fort de France, een plaats waar we elkaar kruisten.

In  Martinique zit je terug in Frankrijk, in tegenstelling met andere eilanden. Hier vind je alles, grootwarenhuizen, boulevardcafés, ... en overal wappert de Franse vlag. Dit eiland is duidelijk nog van hun.

Kadootje

De top van het grootzeil eraf. Een kadootje van St. Vincent.
Windgusts achter de vulkanen slaan plotseling toe, op tijd reven is de boodschap.
Het nieuwe grootzeil mocht dan eindelijk uit zijn verpakking.

eilandhubbing

Echte stuurlui sturen in elk weer: in de blakke zon de eilanden afhubben.