Foto's

Lone beach op Union island.

In de Admiralsbay Bequia was het in nachtelijk uur soms moeilijk het schip terug te vinden.
Tijdens de eindejaarsfeesten lag het hier vol jachten. We hingen een soort verlichte ananas aan het schip.

Lege wijnflessen krijgen een nieuwe bestemming. Van ééntje kregen we bericht terug vanuit Jamaica.

Tussen de Pitons en La Soufrière St Lucia.

Hollands glorie.

Zoals Kristien zei: "In de winter zeilen in een kleedje."

Met de kids en local artist op de foto (La Soufrière St Lucia).

De was hangt uit in de visserswijk (La Soufrière).

Het is de tweede keer dat ik La Soufrière aanloop. De eerste keer was deze plaats horror (juli 2014): Betalen, geschooi, leugenaars en kinderen die komen bedelen. Met deze ervaring was het dus kort op de bal spelen. De boeienservice deden we zelf, negocieerden een mooie prijs voor de mooring... Kinderen die kwamen bedelen kregen les van Kristien, als je iets wil krijgen moet je iets teruggeven. No begging, but trading. Ze leerde asbakjes maken van lege bierblikjes.
Of we vroegen om een tekening te maken, of een schilderijtje, maar deze kinderen dropen af...

Dangers in paradise.

Deze niet onknappe schoonheid toont gevaar nummer 1 in dit Caraïbisch gebied: de rum.

Of gevaarlijker nog de rumpunch, die eruit ziet als een onschuldig fruitsapje. Zelfs in de pilotbook staat het als 'big danger' genoteerd. In dit tropisch klimaat heb je al wat meer dorst en als er dan nog een gezellige avond bijkomt, dan zijn alle ingrediënten aanwezig om na meerdere glazen rumpunch de lichte deliriummist in te duiken. Als de plafonds van de bar in een zekere declinatie beginnen hellen, is het hoog tijd om terug naar het schip te varen.Daar heb ik wat gezegd: de dinghy start niet omdat de dodemansknop niet in zijn gleuf zit, iemand stapt gewoon naast het ponton en doet kopje onder, waar ligt de boot weerom? En 's morgens geen bijboot meer aan de spiegel, verkeerde knoop... Om niet te spreken van de kater en mentale krater.
Deze toestanden eindigen soms dramatisch met een losgegooide dinghy die met de passaat verdwijnt uit de baai in de vroege uurtjes, de motor valt uit en pas dagen later vindt men de desbetreffende terug. So keep clear and take a bob. 

Dit onschuldig mooi vruchtje ligt te pronken om geproefd te worden.

Ze zijn het product van de Manchineel boom(Hippomane mancinella). Je doet de schil eraf en je proeft een zoeterig sap. Na een halfuurtje begint het te branden in je keel en dat blijft verergeren. Als je schuilt onder deze boom bij regenweer kan je zelfs brandwonden oplopen. Aan de lijve ondervonden, gelukkig was het maar een proevertje van deze vrucht. De autochtonen zonden ons bijna het hospitaal in.

Verder nog is er op Martinique en St. Lucia een giftige slang, de Lance de fer, maar die zou zeldzaam zijn.

Ga je een eindje snorkelen in het turquoise warme water, beware!, speedboten zien je adempijpje niet en blam. Ik zag sommige snorkelaars met een opgeblazen lege zilveren wijnzak achter zich, een heel duidelijk merkteken.

Je gaat pootje baden aan het goudgele strand, de voetjes afkoelend en prik, je trapt op een zwarte zee-egel. De naalden breken af en blijven in de huid zitten. Laten uitzweren met wat citronjuice is de remedie.

In dieper water kom je nieuwsgierige Barracudas tegen, blijkbaar doen ze hier geen kwaad. Wat anders met haaien, vooral de Bullshark. Verleden jaar was er een accident in Guadeloupe, hoewel haaien eigenlijk geen interesse hebben in mensen. Volgens een kenner gebeuren aanvallen in de buurt van afvalpijpen van slachthuizen en dit in troebel water.

De murene is een grote palingachtige vis die zich schuilhoudt in rotsgaten. Geen kwaad zolang je hem niet bedreigd. Ze kunnen flink bijten en je kan een infectie oplopen. 

Sommige koralen zijn ook giftig, opletten tijdens het snorkelen.

Carriacou,Tyrrelbay

Verlaten stranden .

Christmas-liming onder de bomen aan het strand, Carriacou kent een traag ritme met lachende gezichten.

Rustig einde in de mangroves.

After the hurricane.

De mangroves van Tyrrel bay zijn een veilig onderkomen tijdens een hurricane, of een dumpplaats voor vergane dromen.

Wrakken op het rif, cactussen hebben niet veel aarde aan de voet nodig;

De was die hangt te wapperen in de "christmaswind", de passaat zet rond deze tijd een tandje bij en blaast tussen de 5 tot 7 beaufort er op los. Naar de verhalen verteld door de eilandbewoners gebeurden veel ongelukken op zee in deze periode.

Mooie huisje op de windwardside van Carriacou

Na Saint Davids (Grenada marine) speuren we naar een nieuw avontuur. Het was het proberen waard om Grenada langs de loefzijde te omzeilen en het noordelijk gelegen Carriacou te bereiken. Wind en stroom tegen, het schip boerde te traag naar zijn doel, dus 180 graden kar draaien en op naar een eerder aangelopen baai:  Prickly Bay (maart 2015).

Met het net geantifoulde onderwaterschip liep het weer als een trein. We pikken een boei naast Braziliaanse copains die we leerden kennen op de werf. Warmbloedige mensen, en heel fysiek in de omgang. "Is your back hurting Jan? I give you a good massage!"

Voor de rest is Prickly een resort voor professionele cruisers, ttz zeilers van een gezette leeftijd die vastlopen in bingo en domino namiddagen,  avondanimatie e.a,een te onthouden plaats als we scheef staan van de reumatiek.

's Morgens was er wel yoga en tai chi en dit trok een heel ander publiek aan, zelfs van de baai ernaast, Secret Harbour. In de Marina van Secret Harbour was er een avond muziek. Een gezin van Schotse origine, zeilend op een gaffelgetuigde kotter, gaf een prachtige performance. Je waande je in de 17de eeuw, hun outfit was navenant.

Dan van Grenada naar het volgende eiland Carriacou. Het probleem is meestal de windrichting tussen de eilanden, en de stroming. Die duwen je weg van je doel en de truc is zolang mogelijk aan de lijkant blijven plakken om dan op het meest noordelijke punt de oversteek te doen. Wij lieten de wal te rap los, en betaalden dit door later te beuken tegen een zware zeegang en een paar platte slagen te trekken. Voor zonsondergang gaat het schip voor anker, just in time.

Er was weer iets mis met de furler want die draaide mijn voorstag los. De zonnepanelen gingen ook op de zwier, een reeflijn knapte door in een squall met gietende regen en veel wind. We were back in action.

Carriacou is een eiland dat wat achterloopt, maar de mensen zien er gelukkig uit. In de taxibusjes wordt gelachen, de sfeer is open, je ziet geen schooiers. 

We vierden hier kerst in een autochtoon restaurantje, daarna een percussie voorstelling, alles authentiek.

Carriacou staat gekend voor zijn scheepsbouw, op de foto eentje waar ze al 20 jaar aan het timmeren zijn.

Tyrrel bay,een spot om de kerst te vieren;