Zolang het een bezeilbare koers is, met nog liefst een knik in de schoten, dan is er geen wrevelig gevoel in mijn buik. Maar als ik de boeg naar de gevraagde koers stuur, en de 12 ton zich doodbeukt tegen de passaatdeining, met een dode hoek van over de 120 graden... Om te bleiten, de gps toont speed over ground van nog geen 4 knopen!
Ok, het onderwaterschip toont een optimistische aangroei, blijkbaar hebben oesters voorkeur voor het roer, zeepokken kiezen alleen de voorkant van kiel en roer, op de zinkanodes groeien waaierachtige wieren, de rest, en vooral achteraan het schip, is een biotoop voor kalkachtige aangroei.
Snorkelgerief aan, een peddel mee van de dinghy, en afsteken maar die troep. Om de kiel glad te krijgen, deden we maar een verlengsteel aan de peddel. En zo duik ik regelmatig het warme sop in, want de aangroei in deze tropische zee is enorm. Kleine vissen zijn nieuwsgierig en screenen het afschraapsel.
Het gedacht alleen al dat we wat knopen meer zullen lopen geeft hoop. Als het schip uit het water gaat, dan krijgt het een nieuwe onderwaterhuid, afwachten dus, voorlopig is het de peddel-schraap-methode.
