woensdag 28 januari 2015

Bericht Atlantic crossing to Tobago

OK chaps, Pacific Wave ligt voor anker in de piratesbay Tobago.

De oversteek vanuit de Kaapverdische verliep vlot: 16 dagen ene wind op een uitgestrekte oceaan, weinig of geen leven te bespeuren, 1 cargo gespot op 2 mijl. Ook de squalls (regenbuien met felle wind) bleven nagenoeg uit.
Het grootzeil is niet eens gehesen, het was varen met de voorzeilen, genua open, soms 2 voorzeilen open al dan niet uitgeboomd.
Nu is het tropisch warm, 30°, de baai ligt tussen groene weelderige bergen, hier en daar een strandje,
de piraten zullen het geweten hebben.

this it is,this it was,over and out.

vrijdag 9 januari 2015

Doemscenario's

Doemscenario's, ze komen je volspoken in het midden van de nacht. Ik weet dat mijn fantasie op hol kan slaan, ’t is dan nog te zien in welke richting (in de tuin der fantasie is alles mogelijk)...

Op wereldreis met een zeilboot, de weidse wereld in. Op het ritme van een oneindige deining, brengt een warme wind ons naar vergeten eilanden. Sla de watersportmagazines maar open. Een 45voeter voor anker in een exotische baai, spiegel opengeklapt en een schaarsgekleed amoureus koppel met champagneglas in de hand, voetjes in het water... Het doet iedereen dromen, in een mate dat niets kan stukgaan want we gaan er 100% voor. 
We gaan ervoor, tot de eerste golven de boeg naar omhoog duwen, de hele ritmiek zich op de maaginhoud concentreert, de persoon in kwestie met een slaperige blik naar de einder begint te staren, in eerste instantie nog camoufleerbaar, maar zoals een orgasme zich opbouwt, zo gulpt de druk naar de slokdarm en dan maar hopen dat het papje dat wordt uitgebraakt niet door de wind in slierten rondslibbert in de kuip, of slechter nog, een kwak geelgroene substantie ergens blijft kleven op iemands dure Musto.
Ik heb mensen zien sterven (fig) aan zeeziekte, hun enige grote wens is weg van boord. Een zondags zeiltripje, daarnogaantoe, maar met een paar honderden zeemijl voor de boeg en de zeeziekte die aanhoudt dan wordt het uitkijken. Als eten niet mogelijk is dan begin je op reserves te leven, hoe lang houd je dit uit?
Ik ben zelf ongemakkelijk, vooral na een paar weken stilliggen, en dan een rotdeining invaren, het eerste uur is wennen, maar meestal stabiliseert zich alles, tenware er een deining staat met daarop choppy kruiszeeën.
Zeeziekte kan hele planningen veranderen, om niet te zeggen stilleggen. Eén ding is zeker: je stapt aan wal en de miserie is over.

Deze reis hoorde ik vanallles: bijvoorbeeld hoe in de Biscayegolf een34 voetertje moest bijliggen wegens te zwaar weer, de schipper”scotcheerde” zijn luik omdat langs de kanten water binnenspoot. Jachtjes die de weerberichten niet bijhouden en toch oversteken als het galewarnings dendert. Uitputting, jacht vol water, zeilen aan flarden. Mensen die met een minimum aan zeilervaring zich aan een lange tocht wagen en compleet black out vastmeren in Lacorunia. Dezelfde schipper komt dan later op het strand terecht in de buurt van Lissabon. En nog later zien we hem, terug drijvend, buitenvaren wanneer iedereen de haven binnenblijft, zwaar weer zoekend, en dan nog wind tegen. Zijn verhaal achteraf: brekers gehad tot in de kajuit, pc kapot, geen navigatie meer….
Een schoon koppeltje gaat ten anker in de buurt van Porto. Ze doen er een uitstap, en in hun afwezigheid steekt de wind op, anker krabt, boot op de rotsen. Gelukkig was er een zware kraan in de buurt en kon het jacht gelicht worden, en gerepareerd.
Overstekers van Agadir naar Tenerife; de boys van de marina geven het mooiste weer uit, zonder verifiëren vaart het Spaans koppel uit. Wij waren op het ergste voorzien, in de haven weliswaar. Twee dagen later zien we ze weer: de vrouw compleet in trance, de man verslagen, zeilen aan flarden, golven gehad waar ze niet over geraakten. Een mayday gehoord, vuurpijlen gezien, een jacht verdwenen.
Op La Graciosa legt een jacht met veel te grote snelheid aan, al snel wordt duidelijk: de opvarenden zijn aan het eind hun krachten. Ze kwamen van Madeira, raakten in zwaar weer, de automatische piloot gaf op, mevrouw 40 uur aan het roer, de rolgenua geraakte niet meer opgedraaid, en bij het binnenvaren van El Rio, startte de motor niet. Panpan uitgezonden, de helikopter zou over anderhalf uur komen. Dan toch motor aan de praat krijgen, en op traag regime de haven kunnen bereiken.
Een jacht dat platging, ontmast, reddingsvlot ontploft, vrouw drie kwartier in het water aan de lifeline, een noodsein uitsturen, een motorjacht in de buurt voorziet ze van brandstof en eten. 
Een aluminium jacht wilt na een lange voordewindse tocht de haven binnendraaien, men wil de kiel laten zakken, maar die blijkt verdwenen... 
Iemand vertekt van de Canarische richting Antillen, na 1000 mijl komt het roer los, terug naar de Kaapverdische, 1900 mijl voor niks afgelegd... enzovoort... .

Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. Geen schoner uur dan thuis bij 't vuur. Oost west, thuis best. 
Wat denkt ge? Is het niet beter achter een stoofke te kruipen en naar één of ander tv programke te kijken.





















dinsdag 6 januari 2015

Algarve

Lagos is al zo mooi, welke haventjes in de Algarvekust zullen ons verwelkomen in hun diepe schoonheid? We zullen doorzeilen naar Portimao, zo’n 10 mijl verder. Enkele mijlen van Lagos weg worden we stil, niet van de prachtige kustlijn, maar van de opgestapelde blokkendozen, gepoot op de eens zo prachtige rotspartijen. Het kustlandschap verlept door plat toerisme. Voorop gestelde verwachtingen zijn gevaarlijk, maar ik hield me al vast aan het feit dat als de kust er zo uitziet, de haven navenant is. Het zij zo. Bij het binnenvaren passeren we eerst een kunstmatig resort volgepropt met oversize jachten, dan een plaatselijk jachthaventje, en we eindigen voor de brug aan een steiger met een assortiment  autochtone bootjes. De pontons zijn volgescheten en je dabbert met je schoenzolen door de meeuwenshit.
Een door de stad benoemde ambtenaar komt de paperassen bijwerken, zijn collega zou de rest doen de volgende dag. My god! Het afstandelijk gedoe in een sausje met machomanieren, service op het botte af: "Wil je zondag weg? OK, dat kan, maar er is niemand dan, dus geef je magneetkaart af." "Hoe geraken we dan nog binnen?" Schouders omhoog...
Dan maar de pikhaak gebruiken om op de schakelaar te duwen en alzo toch op het schip te geraken. Het dek ziet eruit met overal voetsporen van desbetreffende...
Portimao moet vroeger grandeur geweest zijn. Tweeëntwintig fabriekjes waren er om sardienen in te blikken. Nu getuigen nog de schoorstenen, die een nestplaats voor ooievaars zijn. Het museum over de sardienenvangst is de moeite, wat je daar ziet van wat verleden was, dat zie je nu nog in Marokko. Er is tussen de bidonvilles en krotwijken een oude ommuring met een ruïne van een Franciscanenklooster. Groot verleden dat men verder laat sterven.

Vierentwintig mijl verder ligt Vilamoura. Waarom daarheen? Noonsite beschrijft deze haven als uitvalsbasis voor de Canarische en Atlantische oversteek. Wij daarheen, vol vooropgestelde gedachten. We varen een maritiem Las Vegas binnen. Inchecken alsof je door een airportcontrole moet,dan papieren met paperassen, dan nog een papier tekenen voor een bypas elektriekfiche, en dit in hosteskledij  gekostumeerde secretaressen waar de glimlach ver te zoeken was. De hele haven is artificieel, bulkt van de prots en praal, omringt door champagnebars, dure merkkledijwinkels, chiklettenrestaurants……moest er dan nog volk zijn.
Niets is zo bedroevend  als een desolate kille wind  over natte steiger waait, en de weinige mensen als schimmen zich haastig bewegen om zo snel mogelijk uit dit oord weg te zijn. Overal cameras, in de achtergrond gesloten hotels, om niet te zeggen dat sommige dichtgemetselde deuren en ramen hebben. Surrealistische horror, ik zal hier op het verkeerde moment gekomen zijn.
Dan maar naar een Indisch restaurant om wat rustig zen te worden. Neen, er hangen reuzengrote TV-schermen met, wat dacht je, voetbal! Capituleren naar de knusse kajuit is de enige optie. Ik wou nog wat stuff kopen voor de boot, sikaflex, maar het enige rijkelijk aanwezig was een assortiment kuisprodukten.

Wegwezen als de wind goed zit, het knaagde om naar Faro te varen, maar we moeten zuid, weg van de lagedrukgebieden, So we did, we zullen het geweten hebben……………..

Atlantic departure

Right, de oversteek staat voor de deur, het is te hopen dat de passaat zijn normale baan volgt.
Ik heb nog wat zitten bricoleren; o.a. de zonnepanelen langs bakboordzijde gehangen, de zonnezijde gedurende de tocht, een tweede genua op een furler gestoken, meteo check ttz Fritz gecontacteerd. We moeten de tanks vullen, water en fuel, automatische piloot smeren, clamcleats voor de neerhalers monteren, enzovoort... 
Alles met het gedacht van 3 weken op zee, overgeleverd aan een niemandsland vol water.

Na Nieuwjaar was het hier een ware uittocht. De kalmte, de traagheid waarmee de jachten hun koers zoeken naar de Atlantische oceaan heeft iets magisch, het is alsof ze zich moeten warmlopen voor een lange marathon.

Straks zet Pacific Wave dezelfde track,………. see you, dat zal waarschijnlijk zaterdag 10 januari zijn.

zaterdag 3 januari 2015

Kaap sao Vincente

8 november 8.30u:
We varen Sines buiten onder een clear sky, eenmaal voorbij de havenmuur omarmt de grote swell het schip. De wind zit noord, recht in ons gat, dat wordt dus genua uitbomen en grootzeil aan de andere kant. Onze goeie stuurvrouw windpiloot cathy zorgt voor de juiste koers. Alhoewel we voor de wind lopen voelen we toch duidelijk een toenemen van de beauforts, een hogere oplopende deining, de boeg die met een massieve kracht het water in twee ploegt, cathy die met dat achterlopend geweld het moeilijker lijkt te hebben. We blijven een tiental mijl uit de dorre bruingrijze kust vandaan, naderen met een over de zevenmijlsvaart de kaap st Vincente, de deining wordt ruiger, dat zal wat worden om de kaap te ronden. 
Het is kaap hoorn wel niet, maar cabo sao Vincente is magisch; bruine steile rotsen, contrasterend met het diepe utramarijnblauw van de zee, de witschuimende voet, de strakke lijnen van de wenkende vuurtoren, en bedenken dat deze baken voor de grote zeevaarders als Columbus, Vasco Da Gama, Magellaen, Diaz,... een vertrek-of aankomstpunt was voor hun grote reizen.

Ik lees in het logboek dat voor ons een zeven beaufort in de lucht zat. De genua en het grootzeil staan nog volledig open, de romp raast als een gek door de hoge zeegang, we moeten gijpen om de kaap te ronden. Het zekere voor het onzekere nemen: genua opdraaien, oploeven, grootzeil reven, gijpen, op koers naar Lagos, genua terug voor een stuk opendraaien, en dan in de luwte van de mooie Algarve-kust voortzeilen. De hobbelige zeegang valt plat, alle zeil staat weer open, en met een knik in de schoten glijdt de boot op rompsnelheid door glinsterend water onder een volle maan. Wat een mooie afsluiter van de dag, dat is er eentje die we nog lang zullen onthouden.

We varen Lagos binnen langs een smal kanaal, en weerom herken je de oude Portugese forten als verdediging van een haven. Trossen vast aan het ponton voor de voetgangersbrug, nog aan een wijntje nippen en gaan slapen.
De volgende dag de papiermolen afwerken, in tegenstelling tot Peniche is de office een gebouw dat doet denken aan een luchthaventerminal. Voor de enkele jachtjes die hier passeren...?
Lagos is een mooi onderhouden stad, met gezellige straatjes, mooie tentoonstellingen, een stad met een warm hart. We bleven er niet lang genoeg, achteraf gezien. De kust bestaat uit lange mooie stranden afgewisseld met partijen oranjegele rotspartijen, dit plaatje zou te mooi zijn, ook hier is de menselijke ingreep zijn intrede aan het doen. De meest kitcherige blokkendozen worden neergepoot op deze maagdelijke natuur. Hetgeen ooit de magneet was om hier op reis te komen, dat gaat nu de vernieling in.
Het beeld dat ik voor mij had van de Algarve moet duidelijk bijgesteld. Geef de dingen het voordeel van de twijfel, we zullen nog wat haventjes aandoen, verborgen en vergeten vissersdorpjes, met een oude Portugese ziel.
see you.

donderdag 1 januari 2015

Sines,Algarve


1 november:
De wind zit uit de noordhoek, de zon staat scherp in een blauwe lucht, de genua wordt uitgeboomd, grootzeil aan de andere kant opengezet. De zee is diepblauw en met een aanschietende zeegang begint de Pacific Wave vaart te lopen, Cathy, de automatische windpiloot wordt bijgetuned en we zijn voor een hoop zeemijlen op ons gemak.

Bij zonsondergang varen we de Tage-monding voorbij, in de verte fel verlicht door de stad Lissabon. We laten de stad links liggen, spijtig, maar het is profiteren van de wind en we moeten zuidwaarts, en binnen enkele dagen zou het gaan stormen.

Met een dikke 6 knopen varen we middernacht de final approach naar Sines. Weerom een vreemde grote haven binnenvaren in de duisternis. Maar je wordt dat gewoon, de pilot erbij met grondplan en de beschrijving van de gevaren. Je probeert je de voornaamste bakens en havenmuren in te prenten, en dan zie je de grote kerstboom dichter en dichter komen. Waar is de rode en groene toren? De hoge zeegang maakt het nog spannender, achter de havenmuur zie je een zwart gedrocht van een olietanker wegschuiven naar buiten, shit, ok, daar lopen we achterdoor, nu in de bescherming van de buitenmuren. We zijn nog maar net binnen of de twee toplichten van een oplopend vrachtschip zoeken mij als een vette prooi. Dan maar naar ondiep water, hier ben ik geruster. Het is nog zoeken naar het kleine binnenhaventje, er liggen een hele hoop jachten voor anker, maar een lege steiger brengt soelaas. Meertouwen vast en de nest in.

Sines is een petroleumhaven, groot en alles overheersend, maar eenmaal de oude stad in waan je je weer in de tijd  van Vasco Da Gama, dit is zijn geboortestad tenandere.
Het is weer een tijd van wachten op de goede wind, de meertouwen moesten extra bijgelegd want een voorbijtrekkende depressie maakte het stormachtig, kil met de nodige regen. Maar onder de jachties blijft het warm, discuteren over het weer, horrorstories die je liever niet hoort, routes te varen, enzovoort...

Op naar de volgende, it's still a long way to sail...

Nieuwjaar 2015

Voor mijn trouwe lezers: Good luck in 2015!
Voor de collega zeilers: behouden vaart.

Ik had nog een paar verhaaltjes de ruimte ingestuurd maar door een verkeerde druk op de executeknop is alles in stof en as verdwenen.
Noteer dat ik dit schrijf in een cafeetje met zicht op de haven van Mindelo, Kaapverdische eilanden. We zijn al zover, last station alvorens de Atlantische oversteek te beginnen.
Ik met dus nog het gat dichtschrijven tussen Peniche en de situatie hier.

So long chaps.......