Doemscenario's, ze komen je volspoken in het midden van de
nacht. Ik weet dat mijn fantasie op hol kan slaan, ’t is dan nog te zien in welke
richting (in de tuin der fantasie is alles mogelijk)...
Op wereldreis met een zeilboot, de weidse wereld in. Op het
ritme van een oneindige deining, brengt een warme wind ons naar vergeten
eilanden. Sla de watersportmagazines maar open. Een 45voeter voor anker
in een exotische baai, spiegel opengeklapt en een schaarsgekleed amoureus koppel
met champagneglas in de hand, voetjes in het water... Het doet iedereen dromen, in
een mate dat niets kan stukgaan want we gaan er 100% voor.
We gaan ervoor, tot de eerste golven de boeg naar omhoog
duwen, de hele ritmiek zich op de maaginhoud concentreert, de persoon in kwestie
met een slaperige blik naar de einder begint te staren, in eerste instantie nog
camoufleerbaar, maar zoals een orgasme zich opbouwt, zo gulpt de druk naar de
slokdarm en dan maar hopen dat het papje dat wordt uitgebraakt niet door de
wind in slierten rondslibbert in de
kuip, of slechter nog, een kwak geelgroene substantie ergens blijft kleven op
iemands dure Musto.
Ik heb mensen zien sterven (fig) aan zeeziekte, hun enige
grote wens is weg van boord. Een zondags zeiltripje, daarnogaantoe, maar met een paar
honderden zeemijl voor de boeg en de zeeziekte die aanhoudt dan wordt het
uitkijken. Als eten niet mogelijk is dan begin je op reserves te leven, hoe lang
houd je dit uit?
Ik ben zelf ongemakkelijk, vooral na een paar weken stilliggen, en
dan een rotdeining invaren, het eerste uur is wennen, maar meestal stabiliseert
zich alles, tenware er een deining staat met daarop choppy kruiszeeën.
Zeeziekte kan hele planningen veranderen, om niet te zeggen
stilleggen. Eén ding is zeker: je stapt aan wal en de miserie is over.
Deze reis hoorde ik
vanallles: bijvoorbeeld hoe in de Biscayegolf een34 voetertje moest bijliggen wegens te zwaar
weer, de schipper”scotcheerde” zijn luik omdat langs de kanten water
binnenspoot. Jachtjes die de weerberichten niet bijhouden en toch oversteken als
het galewarnings dendert. Uitputting, jacht vol water, zeilen aan flarden. Mensen die
met een minimum aan zeilervaring zich aan een lange tocht wagen en compleet
black out vastmeren in Lacorunia. Dezelfde schipper komt dan later op het strand
terecht in de buurt van Lissabon. En nog later zien we hem, terug
drijvend, buitenvaren wanneer iedereen de haven binnenblijft, zwaar weer
zoekend, en dan nog wind tegen. Zijn verhaal achteraf: brekers gehad tot in de
kajuit, pc kapot, geen navigatie meer….
Een schoon koppeltje gaat ten anker in de buurt van Porto. Ze
doen er een uitstap, en in hun afwezigheid steekt de wind op, anker krabt, boot op
de rotsen. Gelukkig was er een zware kraan in de buurt en kon het jacht
gelicht worden, en gerepareerd.
Overstekers van Agadir naar Tenerife; de boys van de marina
geven het mooiste weer uit, zonder verifiëren vaart het Spaans koppel uit. Wij
waren op het ergste voorzien, in de haven weliswaar. Twee dagen later zien we ze
weer: de vrouw compleet in trance, de man verslagen, zeilen aan flarden, golven
gehad waar ze niet over geraakten. Een mayday gehoord, vuurpijlen gezien, een
jacht verdwenen.
Op La Graciosa legt een jacht met veel te grote snelheid
aan, al snel wordt duidelijk: de opvarenden zijn aan het eind hun krachten. Ze
kwamen van Madeira, raakten in zwaar weer, de automatische piloot gaf op, mevrouw
40 uur aan het roer, de rolgenua geraakte niet meer opgedraaid, en bij het
binnenvaren van El Rio, startte de motor niet. Panpan uitgezonden, de helikopter
zou over anderhalf uur komen. Dan toch motor aan de praat krijgen, en op traag
regime de haven kunnen bereiken.
Een jacht dat platging, ontmast, reddingsvlot ontploft, vrouw drie kwartier in het water aan de lifeline, een noodsein uitsturen, een motorjacht in
de buurt voorziet ze van brandstof en eten.
Een aluminium jacht wilt na een lange voordewindse tocht de
haven binnendraaien, men wil de kiel laten zakken, maar die blijkt verdwenen...
Iemand
vertekt van de Canarische richting Antillen, na 1000 mijl komt het roer los, terug
naar de Kaapverdische, 1900 mijl voor niks afgelegd... enzovoort... .
Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. Geen schoner
uur dan thuis bij 't vuur. Oost west, thuis best.
Wat denkt ge? Is het niet beter achter een stoofke te kruipen
en naar één of ander tv programke te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten