Algarve

Lagos is al zo mooi, welke haventjes in de Algarvekust zullen ons verwelkomen in hun diepe schoonheid? We zullen doorzeilen naar Portimao, zo’n 10 mijl verder. Enkele mijlen van Lagos weg worden we stil, niet van de prachtige kustlijn, maar van de opgestapelde blokkendozen, gepoot op de eens zo prachtige rotspartijen. Het kustlandschap verlept door plat toerisme. Voorop gestelde verwachtingen zijn gevaarlijk, maar ik hield me al vast aan het feit dat als de kust er zo uitziet, de haven navenant is. Het zij zo. Bij het binnenvaren passeren we eerst een kunstmatig resort volgepropt met oversize jachten, dan een plaatselijk jachthaventje, en we eindigen voor de brug aan een steiger met een assortiment  autochtone bootjes. De pontons zijn volgescheten en je dabbert met je schoenzolen door de meeuwenshit.

Een door de stad benoemde ambtenaar komt de paperassen bijwerken, zijn collega zou de rest doen de volgende dag. My god! Het afstandelijk gedoe in een sausje met machomanieren, service op het botte af: "Wil je zondag weg? OK, dat kan, maar er is niemand dan, dus geef je magneetkaart af." "Hoe geraken we dan nog binnen?" Schouders omhoog...

Dan maar de pikhaak gebruiken om op de schakelaar te duwen en alzo toch op het schip te geraken. Het dek ziet eruit met overal voetsporen van desbetreffende...

Portimao moet vroeger grandeur geweest zijn. Tweeëntwintig fabriekjes waren er om sardienen in te blikken. Nu getuigen nog de schoorstenen, die een nestplaats voor ooievaars zijn. Het museum over de sardienenvangst is de moeite, wat je daar ziet van wat verleden was, dat zie je nu nog in Marokko. Er is tussen de bidonvilles en krotwijken een oude ommuring met een ruïne van een Franciscanenklooster. Groot verleden dat men verder laat sterven.

Vierentwintig mijl verder ligt Vilamoura. Waarom daarheen? Noonsite beschrijft deze haven als uitvalsbasis voor de Canarische en Atlantische oversteek. Wij daarheen, vol vooropgestelde gedachten. We varen een maritiem Las Vegas binnen. Inchecken alsof je door een airportcontrole moet,dan papieren met paperassen, dan nog een papier tekenen voor een bypas elektriekfiche, en dit in hosteskledij  gekostumeerde secretaressen waar de glimlach ver te zoeken was. De hele haven is artificieel, bulkt van de prots en praal, omringt door champagnebars, dure merkkledijwinkels, chiklettenrestaurants……moest er dan nog volk zijn.

Niets is zo bedroevend  als een desolate kille wind  over natte steiger waait, en de weinige mensen als schimmen zich haastig bewegen om zo snel mogelijk uit dit oord weg te zijn. Overal cameras, in de achtergrond gesloten hotels, om niet te zeggen dat sommige dichtgemetselde deuren en ramen hebben. Surrealistische horror, ik zal hier op het verkeerde moment gekomen zijn.

Dan maar naar een Indisch restaurant om wat rustig zen te worden. Neen, er hangen reuzengrote TV-schermen met, wat dacht je, voetbal! Capituleren naar de knusse kajuit is de enige optie. Ik wou nog wat stuff kopen voor de boot, sikaflex, maar het enige rijkelijk aanwezig was een assortiment kuisprodukten.

Wegwezen als de wind goed zit, het knaagde om naar Faro te varen, maar we moeten zuid, weg van de lagedrukgebieden, So we did, we zullen het geweten hebben……………..