De wharf

De zeilmaker met zijn mooi artistiek vrouwtje Bella.Ze hebben een huis in Grenada en wonen hier al 10 jaar. Hun jacht Merlijn lag de boei naast ons. Hij is de leader van de zeilmakerij,en zoals we verder zagen op de werf is op alle departementen zoals houtbewerking, elektronica, motoren, rigging enzovoort... altijd een blanke de verantwoordelijke.

Michel, een Franse zeiler die hier elk jaar het onderwaterschip van zijn jacht Allegro komt optunen. Hij leeft op zijn boot op een rivier in Guana, of anders in de jungle waar hij in het complete nomansland een hut heeft.

Samen met Justin Charles op de foto. Deze rijzige man zorgde voor de security maar daarnaast is hij groentenboer en zorgde voor verse vitaminen. Hij kwam regelmatig een praatje maken en werd een echte vriend. 

Soan, OK man, put me on the picture.

Teamwork

De roestplaats onder de fueltank is een geschikte plaats om te"limen"

De wharfboys in actie

Kristien is een vloertje voor de bijboot aan het maken, met haar fanclub in de achtergrond .

Ook dit hoort er bij, met een lichte aanval van het grijze loodsen syndroom.

Het resultaat na een dik jaar in het water.

Haul out

In Saint Davids komt zus Kristien aan boord. Het schip gaat hier uit het water en ik ben benieuwd welk abstract schilderij de natuur onder de waterlijn heeft gecreëerd. Andere mankementen zoals de afgeranselde genua en zijn furler die al zijn kogellagers is kwijtgeraakt moeten gerepareerd.

De marina is smooth, een bar die uitkijk geeft op de baai waar enkele jachten liggen, maar ook een spot om contact te leggen met zeilers en de locals.

En daar gaan we dan: de romp word gelift uit het water na 15 maanden in duty geweest te zijn. Alle kleuren aangroei zijn te zien, maar na een straal van de hogedrukreiniger sopt het boeltje er af. Wat overblijft is de harde kern, ttz zeepokken en oesters en dat is andere koek. Dit zal afschrapen worden. Het schip word gestut en we kunnen in de aanval met te kleine steekmessen en een mini schuurmachientje... .
Aangezien we nu op het droge staan is er weinig wind met afkoeling en rond de middag is het onmogelijk in de loeiende hitte door te werken. Het wordt al gauw duidelijk dat we ons zullen moeten aanpassen aan het klimaat. 's Avonds komen dan nog eens de muggen de benen vol steken met hun jeukend jus. Dus voor zonsopgang aan de slag, over de middag siësta, en in de late namiddag terug attack! Als het begint te duisteren kunnen we een warme douche nemen om de poriën weer te openen.

En dan komt het moment om alles weer te schilderen met nieuwe antifouling. Al snel blijkt dat de caribbean style of working helemaal niet compatibel is met onze westerse normen.

Er is geen verf in de stock, so wat? Verfroller, neen die zijn er ook niet tot je ze zelf vind in de rayons. Tomorrow for sure sir! Maar de volgende dag noppes. Dan maar naar een andere winkel, die maken de bestelling op, zouden de dag daarop alles afleveren. Wat dacht je? Een vracht wordt op de werf afgezet, maar niets voor ons.We forgot!

Stay cool man! Maar alles kroop toch in de kleren, mijn rug begon weer te zeuren en dan zijn er momenten dat je je afvraagt met wat voor de shit ben ik bezig. Het was zus Kristien die ijverig doorging en een grote hulp was. Maar na de werken is het ontspannen in de bar, met de andere zeilers die ook kunnen meepraten over de technische en andere problemen.
Ik mag zeker de locals niet vergeten, de boys van de wharf. Met hun hadden we veel plezier zolang ze hun kwantum rum niet binnen hadden, want dan begonnen ze met dubbele tong te spreken.

Enfin, na nog wat bankkaartproblemen kon het schip in zijn nieuw kleedje te water.

De factuur was meer dan een blankenbergse rekening: het is de primer en de antifouling die hier drie keer zo veel kost als normaal. Sommige zeilers nemen van hun thuishaven de potten verf mee, ik begin te verstaan waarom.

We maakten hier vele vrienden, en dat verzacht de bill.

Het kwantum story's kan weer een boek vullen.

Thanks for all boys.