Lacorunia bij eventjes kalm weer

marina seca

Opgesloten in de val. De mazoutpomp moet eruit en daarmee verkassen we naar seca marina. Eenmaal het stuk gedemonteerd zijn we immobiel, overgeleverd aan goodwill of badwill, om 4.30pm sluit de boel hier. Met moeite krijgen we een sleuteltje van een deurtje.

Het zijn de mooiste dagen niet. In een verbrokkeld landschap van bidonvilles, autostrades, spoorwegen volgegooid met plastic, dan toch hier en daar een vissershuisje of een onbewoond villaatje met palmboom erbij, terugvallen in een krottenwijk, nog een moestuintje... Enfin, na twee dagen, mits voorafbetaling van de blankenbergse rekening, draait de dieselmotor zonder dat fuel wordt rondgesproeid in de bilges.

Toch bedankt chaps van de werf.

Terug naar de vorige marina, wachten op gunstige wind. Op een dag raasde hier een wind van 50 knopen door de haven. Landvasten snokken zich los, jachten duwen hun fenders over de catway. 

In deze chaos boert een tweemaster zich naar de haveningang. Een solozeiler, komende van Falmouth, had vier nachten niet geslapen, stukken grootzeil fladderden in de masttop, het vooronder zat vol water, babystag losgedraaid. Het denderde nochthans galewarnings met hopen.

De boys van de jachthaven vertelden ons de meest extreme verhalen van overstekers die onzeewaardig hun tocht willen voortzetten; we kunnen ze niet tegenhouden, zeggen ze gelaten.

En dan zie je de windvectoren op passageweather in onze sector verdraaien naar noord, tijd om te vertrekken, naar zuidelijke breedtes.
Lacoruña is een goede aanloophaven na een Biscayeoversteek. Het oogt modern en mooi, maar als je iets constructief nodig hebt is het zoeken in de stad,en die is niet klein. Sommige bezoekers deden dat per taxi... Beter in Brest je boeltje in orde brengen: in port Moulin Rouge vind je alles.

so chaps,this it is this it was,over and out.    

;

La Coruña

La Coruña is de aanloophaven voor wie Biscaye oversteekt. Ook hier heb je een "Engelse" aansluiting met de camino de Santiago de Compostella. Santiago, dat we op een natte zondag gaan bezoeken, liet ons de grandeur van het Spaanse katholicisme zien. Ik versta nu ook waarom pelgrims, die weken aan een stuk hun voeten kapot lopen en de fysieke pijnen verdragen om hun zonden kwijt te raken, hier op het eindpunt een desillusie oplopen. Een potpourie van souvenierkraampjes, discojeugd, wietblowers, pintendrinkers, travestieten, vrouwenlokkers, vtt fietsers in flashy kleuren, het moet je na zo een tocht direct uit transcendente sferen trekken.   

Wind en weerberichten zitten niet mee. De fuelpomp moet gerepareerd, grootzeilval kapotgeschavield, de bilges zijn een saus van motorolie en mazout aangelengd met zeewater en anticorrosionvet.

Werk aan de winkel. In het secretariaat is een wifi-ruimte waar de zeilers hun berichten e.d. kunnen bekijken, dé plaats om elkaar te leren kennen. We maken vele contacten en "vrienden" (geen facebookers),  het duurt niet lang of we worden uitgenodigd op één of ander jacht, dat gaat van blaften van reuzencatamarans van 50ft tot 34 voetertjes, elk met hun eigen verhaal en bestemming, maar deze is meestal ocean crossing. Een paar van die jachten gaan dezelfde weg en havens aandoen als wij, en dit schept een echte, hechte band.

De dip in heel de LaCoruña journey was marina seca, het schip moest daar naar de werf om de hogedrukfuelpomp te demonteren. Maar daarover later commentaar.
This it is this it was, thanks for receiving.

Brest, Camaret, Biscaye, Lacoruna

De wind zit toch niet goed, dan maar beter een gezellig haventje opzoeken in de buurt. Camaret, rustig, Bretoens, een uitvalsbasis voor mooie uitstappen naar uitgestrekte baaien die een enorme ruimte uitstralen. Aan boord zijn twee vouwfietsen en die komen nu goed van pas.

Het blijft wikken en wegen, weerom tussen hoge en lage drukgebieden, tot je er een punthoofd van krijgt, zeker als elke dag de voorspellingen veranderen. Aan onze steiger maken enkele jachten zich klaar voor de oversteek, vooral fuel inslaan.
Er staat een matig zuidenwindje, right, lets move on, eigenlijk is het beter 's morgens vertrekken maar alles prikkelt om te vertrekken. Het is een aandewindse koers die ons tussen de stenen tanden van Pierres Noire uit brengt. Nog een paar reven in het grootzeil en den bak kan zich vrijzeilen naar diepe wateren. Tot de wind het de volgende morgen laat afweten, en de tergend trage vaart van twee knopen de enige troost wordt. Dat zal zo twee dagen duren, het logboek vermeldt meerdere keren PETOL, no wind, desperado... Alleen de oceaandeining met zijn fluisterende adem iedere keer als een golfrug komt aanzetten. Dit is moordend voor de zeilen en tuigage. Het hevig geklapper en geschaviel houden niet op.

En dan komen de dolfijnen hun vriendelijke groet brengen, spelen wat voor de boeg, hangen rond het schip, verdwijnen even plotseling. De nachten brengen sterrenhemel maar geen vooruitgang. Je moet ermee leven. Waar zit dat aangekondigde low? Als de barograaf zakt komen de eerste rimpeltjes op het water. Wind, weliswaar tegen, maar de zeilen vullen zich. Eerst zuidwest, langzaam in kracht toenemend. De navtex geeft voor Finisterre SW 5/6 bft, later NW tot N 7!  Dat  belooft! In de opbouwende zee kruist ons een enorm gedrocht van een potvis, groter dan het schip, duidelijk nieuwsgierig en af en toe spuit een fontein uit zijn ademklep. Hij zal ons later nog een paar keer bezoeken, toch voor ons bangelijk want nog radio, nog ais of radar kunnen dit schepsel op andere gedachten brengen.

Nog meer wind, drie reven, passage van het koufront en het wordt rough: de wind is aangetrokken tot een 7 en komt schuinachterlijk in. De boeg boort in de golven, bakken groen water spoelen over dek, Cathy (onze automatische piloot) blijft perfect op koers. Zo lopen we al snel de achterstand in.

Dolfijnen geven in deze ruwe zee nog een showtje ten beste. Met soms drie tegelijkertijd springen ze meters boven water, mooi.

Zondag 5 oktober

Uit het logboek overgenomen: de wind neemt af, er staat een enorme rotdeining, genua uitbomen wordt acrobatie, op de ais een contact van een reuzecatamaran met snelheid meer dan 20knopen. Enfin, de Spaanse kust is in zicht en de navigatie leidt ons naar Lacoruna, nog net voor de volgende resem stormwaarschuwingen. Trossen vast, wonden likken, het is onwaarschijnlijk maar een kop koffie blijft op tafel staan.

Een slordige 400 mijl staan op het log. We zijn met drie aan boord, 's nachts liepen we drie uur wacht, zo kon je zes uur slapen en dat houd je fit.

Voor Erik was de deining te zwaar en de zeeziekte zat letterlijk lang in de maag. Hij nam het besluit de tocht niet meer voort te zetten. Praktische problemen blijven ons achtervolgen, mazout loopt in de bilges als de motor draait, vallen schavielden door, scheurtjes in het grootzeil, enz... Werk aan  de winkel maar eerst uitrusten. Schol, een teugje cava kon er nog bij.