Brest, Camaret, Biscaye, Lacoruna

De wind zit toch niet goed, dan maar beter een gezellig haventje opzoeken in de buurt. Camaret, rustig, Bretoens, een uitvalsbasis voor mooie uitstappen naar uitgestrekte baaien die een enorme ruimte uitstralen. Aan boord zijn twee vouwfietsen en die komen nu goed van pas.

Het blijft wikken en wegen, weerom tussen hoge en lage drukgebieden, tot je er een punthoofd van krijgt, zeker als elke dag de voorspellingen veranderen. Aan onze steiger maken enkele jachten zich klaar voor de oversteek, vooral fuel inslaan.
Er staat een matig zuidenwindje, right, lets move on, eigenlijk is het beter 's morgens vertrekken maar alles prikkelt om te vertrekken. Het is een aandewindse koers die ons tussen de stenen tanden van Pierres Noire uit brengt. Nog een paar reven in het grootzeil en den bak kan zich vrijzeilen naar diepe wateren. Tot de wind het de volgende morgen laat afweten, en de tergend trage vaart van twee knopen de enige troost wordt. Dat zal zo twee dagen duren, het logboek vermeldt meerdere keren PETOL, no wind, desperado... Alleen de oceaandeining met zijn fluisterende adem iedere keer als een golfrug komt aanzetten. Dit is moordend voor de zeilen en tuigage. Het hevig geklapper en geschaviel houden niet op.

En dan komen de dolfijnen hun vriendelijke groet brengen, spelen wat voor de boeg, hangen rond het schip, verdwijnen even plotseling. De nachten brengen sterrenhemel maar geen vooruitgang. Je moet ermee leven. Waar zit dat aangekondigde low? Als de barograaf zakt komen de eerste rimpeltjes op het water. Wind, weliswaar tegen, maar de zeilen vullen zich. Eerst zuidwest, langzaam in kracht toenemend. De navtex geeft voor Finisterre SW 5/6 bft, later NW tot N 7!  Dat  belooft! In de opbouwende zee kruist ons een enorm gedrocht van een potvis, groter dan het schip, duidelijk nieuwsgierig en af en toe spuit een fontein uit zijn ademklep. Hij zal ons later nog een paar keer bezoeken, toch voor ons bangelijk want nog radio, nog ais of radar kunnen dit schepsel op andere gedachten brengen.

Nog meer wind, drie reven, passage van het koufront en het wordt rough: de wind is aangetrokken tot een 7 en komt schuinachterlijk in. De boeg boort in de golven, bakken groen water spoelen over dek, Cathy (onze automatische piloot) blijft perfect op koers. Zo lopen we al snel de achterstand in.

Dolfijnen geven in deze ruwe zee nog een showtje ten beste. Met soms drie tegelijkertijd springen ze meters boven water, mooi.

Zondag 5 oktober

Uit het logboek overgenomen: de wind neemt af, er staat een enorme rotdeining, genua uitbomen wordt acrobatie, op de ais een contact van een reuzecatamaran met snelheid meer dan 20knopen. Enfin, de Spaanse kust is in zicht en de navigatie leidt ons naar Lacoruna, nog net voor de volgende resem stormwaarschuwingen. Trossen vast, wonden likken, het is onwaarschijnlijk maar een kop koffie blijft op tafel staan.

Een slordige 400 mijl staan op het log. We zijn met drie aan boord, 's nachts liepen we drie uur wacht, zo kon je zes uur slapen en dat houd je fit.

Voor Erik was de deining te zwaar en de zeeziekte zat letterlijk lang in de maag. Hij nam het besluit de tocht niet meer voort te zetten. Praktische problemen blijven ons achtervolgen, mazout loopt in de bilges als de motor draait, vallen schavielden door, scheurtjes in het grootzeil, enz... Werk aan  de winkel maar eerst uitrusten. Schol, een teugje cava kon er nog bij.