Falmouth-Brest

Ik heb wat vino tinto op, sla het logboek open in een rokerig verdiep van een hip café waar Amerikaanse muziek wordt gedraaid. Het is weekend en de jeugd zit hier enkele meters van mij op hun bakske te duwen en stinkende sigaretten te smoren. Het ligt volledig aan mijn intenties; ik las Allan Carr "Stoppen met roken", en sedert ik gestopt ben kan ik niet verstaan hoe ik die vuiligheid kon binnentrekken.

6.45u Falmouth out, de windvoorspellingen geven een bijdewindse koers voor ons. Right, eenmaal de Lizard voorbij duwt de eerste oceanswell het schip in trage ritmische beweging op en neer. Cathy,de automatische piloot wordt bijgezet en impeccable houdt Pacific zijn koers. Maar zoals voorspeld, de wind zet volume terug, dat belooft voor de nacht, we zullen Chenal du Four niet halen om de sterke getijstroom mee te hebben. Dus dat wordt omzeilen langs Ouessant, langs de tanden van de zuidbretoense kust.

Traag boeren we tussen de trafficzone en de lugubere rotsen richting Brest. Op een bepaald moment silhouetten van rotsen voor de boeg, een spuit adrenaline in het bloed, de gps plotter moet om één of andere reden overgeschakeld zijn op "zonder detail modus". Enfin,we raken weer in diep water, maken een veilige approach naar Brest. Eerst nog wat wachten voor we doorvaren want de sterke tegenstroom maakt speed overground gelijk aan zero. Wachten is aan een boeitje hangen in een exotisch baaitje.

Het is hier zomer, luiken open, was en plas, en aan de bezoekersponton liggen allemaal jachten uit België. In de haven Moulin Blanc vind je werkelijk alles. Winkels voor zeiltoebehoren bieden een rijk assortiment aan.

En elke dag zijn hier zeil en andere watersportactiviteiten, hetgeen we graag afschieten want de materie is ons helemaal niet ongekend. Het wordt nu voorbereiden en uitkijken naar de Golf van Biscaye oversteek. Alsmaar die obsessie van wat gaat de wind nu doen? Het is dagen vooruitkijken en een glazen bol had ik niet besteld.

port moulin blanc

Needles

Zaterdag 20 september

Cowes uit, richting Lymington, het is weekend en er wordt geracet. In deze lichte wind schieten de wedstrijdjachten ons voorbij. In Lymington lig je midden het stadje waar toeristen zich vergapen aan ons rare vogels op een stalen beest, wij hetzelfde met de stroom weekenders.

Zondag 21 september

Het wordt voor de eerste keer een lange track naar Falmouth, en end station voor de Engelse kust.

Een pittige bakstagwind duwt ons voorbij de Needles, en St Albanshead dwars proberen we de spi. Nadruk op proberen want die draait rond het voorstag, een ballon bovenaan, eentje eronder. Met die vodderij in de lucht kan het zo niet voort. Dan maar de oude class8 trukken gebruiken, gijpen, binnen de wind varen opdat de windstroom bovenaan de mast anders wordt, en ja hoor, daar draait de spinnaker zichzelf los, plopt de ballon open en begint de locomotief te rijden. Voor de zon ondergaat breken we het zootje af en gaat de klassieke garderobe naar boven: de code zero opdraaibare grote halfwinder, genua uitgeboomd, vol grootzeil. Voordeel van deze outfit is dat wanneer een voorzeil weg moet, of vermindert, je alleen de zaak opdraait vanuit de cockpit.

Maandag 22 september
's Nachts blijft de wind doorduwen, en dat is smooth sailing, de mijlen draaien erdoor, langs Startpoint, de heldere vuurtoren van Eddystone Rocks, om dan in de eerste schemering de valleien van Falmouth te zien. 10.33u landvasten vast in de marina, het schip ligt stil en een potje koffie drinken zonder morsen. Op het log 160 mijl.

We maken van de rust gebruik om van alles na te checken en bij te tunen. Een zwemvest kreeg een nieuwe cylinder, de automatische piloot zat stroef, maar na wat smeerwerk werd deze een volwaardig vierde bemanningslid (Cathy). Overal zou wifi zijn, forget it: hier moesten we de McDonalds in om enig contact te vinden en uiteindelijk capituleren naar de jachthaven om op een overjaarse pc na enkele uren een weerberichtje los te peuteren. Duivenpost gaat makkelijker.

needles,solent

De knusse kajuit

de knusse kajuit

De take off

Dinsdag 16 september

Trossen los, de laatste mensen op de steigers wuiven ons uit, enfin, alles wat mee is, is mee, vergeten of te laat, dat zijn zorgen voor later. Het is mistig en bij het passeren van westdiep horen we een fluitje, het is Fernand. Zijn geest zal met ons meevaren, hij zal over zeekaarten gebogen staan met een blik die de einder verstaat. Nog bij Bloso zeilcentrum een rondje te draaien om teveel aan fenders te dumpen, en dan het staketsel uit, nog een laatste groet, grootzeil op en direction south.

Het is slecht zicht maar in deze thuiswateren is dat geen probleem. We amuseren ons met de ais uit te testen (staat voor Automatic Identification System). Alarm aan en alle boten die ais uitzenden staan op de plotter. Dat zijn ze bijna allemaal, maar het viel op dat vissende vaartuigen soms niet op het scherm kwamen. 

Met de halfwinder op zeilt de Pacific Wave tot Calais, daar een boeitje oppikken, patatje koken, en de nest in.

Woensdag 17 september

Nog altijd mistig, cap gris nez laat zijn neus niet zien, en hier valt de beslissing; ofwel de zuidkust van Engeland volgen, of de Franse kust afzeilen. Ok, windfinder geeft de komende week meer wind langs de zuidkust dus oversteken maar! De traffic zone zal spannend worden, maar weerom geeft de ais een duidelijk beeld waar al die ijzeren gedrochten van cargo's zich schuilhouden in de mist. Maar het wordt een mooi dagje zeilen tot Eastborne. Een Duitser geeft nog wat info ivm de meteo, weinig wind in the air. Maar allah, de boot ondanks zijn gewicht, liep toch eventjes 9 knopen. Eten, nog wat gapen, slapen.

Ik vind Eastborne maar een artificieel gat waar je je euros vlot kwijtgeraakt. Wel schoon volk in de control tower.

Donderdag 18 september

Course to the Solent, daar heb je het, de isobaren die ik gisteren op de Duitse Wetterfax zag liggen ver uit elkaar, de wind slabakt, komt dan nog in de rug, en het wordt motor aan tot Brighton waar we binnenvaren, en een weerbericht zien dat ons weer naar buiten jaagt.

Enfin, met een zucht in de zeilen en wat motorgebrol raken we de Solent in, de kerstboomlichtjes van de haven van Portsmouth tegemoet, om "tijdelijk" vast te liggen in Gosport. 77 mijl op het log. Eten, nog wat gapen, slapen

Vrijdag 19 september

Ik noteer letterlijk uit het logboek:

7u15 Gosport uit (geen havenmeester), 10u Cowes in, full sunny en warm nazomerweer. Cowes ademt zeilen en regattatime.

Voorbereiding, vertrek, Engels kanaal

Gisteren raasde hier een zuidenwind van 50 knopen door de haven. Jachten die een helling maken alsof ze aan de wind varen, en met hun flank over de catways worden geduwd; één schavielfestival met een mix van uitlopende oceaandeining en opzwiepend stuifwater. Landvasten die losbreken, elektrische kabels die hun isolatie verliezen. In deze chaos boert een jacht tergend traag naar de jachthaven, later op de dag wordt alles duidelijker; het is een tweemaster van 50ft, met een flart gescheurd grootzeil in de masttop, een andere zeil compleet stuk. De solozeiler had in 4 dagen niet geslapen, het vooronder stond onder water, het dek was één puinhoop. En toch hing de lucht vol galewarnings... Lacoruna is zeker geen veilige haven om je boot te laten overwinteren, de deining sterft uit in de haven met het steeds onrustig trekken en sleuren aan de landvasten.

Enfin back to the story:

De voorbereiding van deze reis is een cocktail van uitstelgedrag, onvoorziene gaten in de romp en dat nog onder de waterlijn, onder de watertanks, fantasierijke doemscenario's die je 's nachts wakker houden, praktische regelingen en installatie van apparatuur, afspraken met afstel, altijd maar vooruitdenken want in Nieuwpoort vind je alles en éénmaal Europa uit ben je in nomansland, dan toch hulp van meelevenden, al is het voor de opkuis van het interieur na de ontroestwerken, aansluiten van kabels, wereldzeilers die alles relativeren en je een nieuwe geut moed geven om door te gaan. Duizend en één redenen om niet te vertrekken en toch een moeilijk te definiëren  drang om wel te gaan. Welke beroemde schilder zei ooit eens dat het dromen en fantaseren over een te maken kunstwerk de mooiste fase is, éénmaal het penseel en verf ter hand stap je naar een andere praktische fase met alle beperkingen vandien.

Thanks voor alle hulp, beste vrienden,

In mijn logboek staat vermeld: 'Zoveel jaren worden verspild door zoveel mensen die voorzichtig leven, nadenken over de toekomst, op zoek zijn naar veiligheid en zekerheid, terwijl zij zich niet realiseren dat ze stukje bij beetje doodgaan zonder ooit iets te hebben betekend.'

'De mens is een meester in het vinden van smoesjes om iets niet hoeven te veranderen, in het tegenhouden van vernieuwing en het opwerpen van onoverkomelijke barricaden en ondoordringbare grenzen, die in werkelijkheid niet meer betekenis hebben dan een krijtstreep op de grond.'

(A. Maclean, De Eenzame Zee)

'Wie de zee als geliefde neemt, moet het zout bij de kus verdragen.'

OK chaps, het is mooi zonnig weer buiten en we gaan zeilen met kleine kieljachtjes, tot later en wordt vervolgd.

Proloog bis

Het zeikt in La Coruna alle verdriet uit de hemel, de gale warnings vullen het groene scherm op de navtex, passage weather, windfinder, meteo bulletin, .......... ze worden druk bezocht om toch maar een greintje hoop tussen de isobaren te vinden. Gisteren vertrok een Gladiator Wauquiez om door 40 knopen wind aan de andere kant van de stormdepressie te varen.... madness.

Dus nog wat proloog; ons verhaal zeilt voort door de Bloso stages, A-brevet, initiator... Maar de kieljachten waren een echte openbaring; deze gewichtstabiele boten die een vrijwel onafhankelijke wereld op zich zijn brengen je naar verre kusten. Techniek was te leren in de IOR wedstrijden, toendertijd nog met een pak boten aan de startlijn. Militaire dienst heb ik luckily in de zeemacht en varend doorgebracht, als radarist, en liep alzo wacht op de brug van een mijnenveger. De honger naar nautische kennis was niet te stillen, en in de winterperiode volgde ik lessen jachtman in RBSC Langerbrugge. En dan maar een Etap 20 huren om de theorie in praktijk om te zetten. De eerste golven tegen de boeg draaiden al rond in de maag, een kruispeiling positioneerde ons op de markt in Veurne. Engeland lonkte, algauw zijn traffic zone, gegist bestek, drifthoek, variatie en vooral intuitief aanvoelen van de situatie gegevens die ons maar verder doen varen. Met bootstop een rondje Atlantic varen was een hele ervaring, stabiele passaat tot storm op de noordelijke breedtes. Enzovoort, van de Azoren tot in de Middellandse zee, zoveel keer het Engels kanaal afgedweild, en er nooit genoeg van krijgen, het moest er van komen dat ik eens een eigen schip zou hebben.
Et voila, een Bruce Roberts van 12 ton, 39ft, een semi langkieler die oogt als een stoer oceaanbeest. Eerst wat inzeilen, waaronder een niet gewild nachtje storm 10, waar EA Coles 'Zwaar Weer Zeilen' goed van pas kwam. Bijliggen en afwachten, af en toe een dreun over het dek, maar het schip hield zich goed en de klik was gemaakt.

Nu deint de Pacific Wave aan de steigers in La Coruna, gedacht dat vanaf hier de Portugese passaat onder een stralende zon ons van het ene naar het andere pittoreske vissershaventje zou brengen. Mis gedacht; de landvasten kraken hier al bijna twee weken aan dezelfde bolders, met als afwisseling een driedaagse naar een vlakbij gelegen marina om de hogedrukdieselpomp te laten herstellen. De fuel piste genoeglijk de bilges in als de motor draaide, dus pomp gedeporteerd, wij in een niemandsland immobiel opgesloten. Eerst betalen en pas dan monteren we weer de pomp. Ik denk dat we dit te danken hebben aan voorgaande flibustiers die de plaat poetsen zonder factuur te vereffenen .

Proloog

Right chaps, this is pacific wave frm Lacoruna.

Eerst een stukje proloog; wat zet je aan om met een zeilboot het ruime sop te kiezen, een nomansland in, weg van de comfortzone, en dan nog verantwoordelijk zijn voor eigen beslissingen zonder je te kunnen wegsteken achter een paraplu?

De eerste roots zijn te vinden in de verhalen van Captain Caracas uit de Vlaamse Filmkes. De aanblik van opbollende zeilen, die zeilende kathedralen deden ons al dromen van verre eilanden, vreemde mensen nog ver van beschaving. Zo inspireerde dit alles tot het maken van kleine galjoentjes; een houten plank met aangezaagde punt, een stukje lood als kiel en twee of drie mastjes met plastic zeiltjes en we waren al op wereldreis. In een later stadium werden dit al heuse kleine zeilscheepjes die we uittesten op de ringvaart (in wording) rond Gent. Een van die scheepjes is zelfs uitgetest op zee met spi, en met langdurige aflandige wind launched in Nieuwpoort. Na enkele maanden kreeg ik bericht, een sierlijk geschreven brief, van een zekere mr. Downing, writer/photographer, dat "While I was huntig ducs, I found your boat in good condition ashore on Pewitt Island" (boven de Thamesmonding). Zo was er nog een tweemastertje, met toplichtje en soldaatje als boegbeeld, aan de Noordzee overgelaten. Volgens berekeningen moet hij in Noorwegen zijn toegekomen.

Vakantie in de zomer was praktisch altijd in Nieuwpoort, van vliegers oplaten op het strand, tot palingen en loempen vissen in de geul, de stap naar de Bloso zeilschool was rap gezet, na drie dagen initiatie gingen we op zee en daar is de spuit zeewater in het bloed terechtgekomen. Een virus opgedaan dat je nooit meer loslaat; moeder zei: "Had ik dat geweten, ik ging jullie nooit zeilkamp laten volgen, want sindsdien had ik jullie niet meer onder controle!"...

Het kwaad was geschied, eindelijk iets waar de passie bloeit. De uren dat we opgesloten in de studeerkamer verondersteld werden ons te verdiepen in logaritmen draaiden uit op het verslinden van reportages en boeken over worldseacruising, Bernard Moitessier, Alain Colas, Dumas, reizen van Captain Cook, enzovoort... de droom begint vorm te krijgen.

Word vervolgd  frm pacific wave dond 14.30 pm

Toegekomen na een pikante Biscayeoversteek, het eerste voorplatje is door de keel.
Nu is het wat uitrusten en, enfin, een goede internetverbinding vinden zonder davincicode.
Tot morgen, met de nodige details.
Groeten, pacific wave