dinsdag 17 november 2015

Solotrack

Het is tijd om Piratesbay te verlaten, het schip moet uit het water om nieuwe antifouling onder de waterlijn te krijgen. Weken ervoor was ik al bezig de weelderige aangroei af te schrapen, vooral de propeller had een dringende beurt nodig. Deze bezigheid was altijd in de nieuwsgierige aanwezigheid van sharksuckers, ze zien eruit als kleine haaitjes en durven zich wel eens vastzuigen aan je lijf (rode zuigplekken als cadeau). 
En dan alle scenario's aflopen: gaat het ankerlier nog, neen, de drukknop blijft vastzitten, repareren dus. Motorcheck: olie pijl, dagtank vol, transmission oil level, motor starten... Lopen alle lijnen goed?Zit alles goed vast?

Na drie maanden achter de ankerketting te liggen wordt het schip een drijvende woonst, nu zal het weer moeten varen. Als je solo gaat kan je op niemand terug vallen, dus voor het vertrek alles klaarmaken opdat tijdens de vaart zo weinig mogelijk manoeuvres je het moeilijk maken.
Mijn visum voor Tobago was reeds verlopen, maar gezien de warme band die ik had met de administratie kneep men een oogje dicht. Het weer voorspelde ook niets goed. Geen stabiel weer, squalls, wachten dus tot passage weather (oceaan weersvoorspelling) de lucht liet klaren.
Het is 80 mijl tot Grenada, dus in de late namiddag vertrekken om dan de nacht door te zeilen en 's morgens de aanloop naar Saint Davids Harbour te doen. Het is belangrijk om bij daglicht de baai binnen te varen, want het ligt er vol riffen.

De laatste momenten voor vertrek zijn stressy, maar eenmaal de diesel begint te ronken, is het tijd van handelen. Grootzeil met 2 reven, de baai uitvaren, wachten wat de wind zal doen voorbij de beschutting van het eiland. 
Het zat goed, een dikke 3 beaufort bakstagwind die iets zou aanwakkeren in de loop van de nacht. Reven eruit, genua open, Cathy (automatische piloot windvaan) bijregelen, cog (koers over de grond) vector checken en varen maar. Het was nieuwe maan en bij het invallen van de duisternis fonkelden meer en meer sterren tegen een donker wordende hemel.
Tot middernacht geen traffic gezien, maar in de vroege uurtjes begint het AIS alarm te biepen. Daar zijn ze dan: olietankers en cargo ships. Ik had de indruk dat ze voor mij uitweken, nooit heb ik moeten bijsturen. Toch een visbak tegengekomen zonder AIS, ik was wat in een dommeltoestand geraakt en de spuit adrenaline maakte me direct wakker.
En dan begint het te dagen in het oosten, de contouren van Grenada zijn reeds te zien. Terug de stress (landvrees) en zoeken naar Saint Davids Harbour, alhoewel de plotter zeer duidelijk is. Saint Davids-point voorbij en ik dacht nu gaan we een bos masten zien, niks van, het was de heilige rust zelve in de baai. Boei oppikken en mission done, we liggen weer vast.

Vriendelijk volk, best aangename customs, een bar waar je gratis koffie of thee kan drinken... Wat een mooie verwelkoming (in tegenstelling met vorige keer -maart- in Prickly Bay). Ik dank dus allen die een kaarske hebben aangestoken voor een veilige vaart, je weet maar nooit waar het gevaar toeslaat.

So long chaps, het zal nu wat bricoleren worden, see you, over and out.
Saint Davids Marina, omringd door groen en rustige atmosfeer. Je moet er 's avonds wel de muggen bijnemen.

zondag 8 november 2015

Charlotteville people (met een persoonlijke link).

Sharon. 
De lookout van Charlotteville. Ze heeft een hotel restaurant dat wat in de hoogte is gelegen en van daaruit heb je een mooi zicht over de baai. Ze boort haar ogen in de uwe en screent je ziel. Commentaar wordt zeker gegeven! Ze houdt er een druk sociaal leven op na. Zit je in de problemen, ze zal je zeker helpen. Maar rijd niet tegen haar kar, want dan is 't zeker prijs. Before you leave, we drink a brandy Jan.  


Taffy.
Eén van de zware kleppers in Charlotteville. Visser, niet alleen naar vis, maar ook naar blank vrouwelijk buitenlands schoon. Op de foto glundert hij niet bepaald. Zijn Duitse vriendin kwam er via facebook op uit dat hij er nog een Zwitserse op nahoudt. De twee dames zijn nu mates, en zouden hier samen de volgende vakantie komen, aldus de roddels. Maar hij is een toffe kerel, altijd de vuistgroet en als er iets is altijd hulpvaardig. En hij is een ontzettend goede danser. Als je ziet hoe hij de vrouwen langs zijn gespierd lijf rijgt en ze zijn zweet opsnuiven in een ritmische dans, de bedwelming is navenant. Cool man!  


Morgan Ceasar
Alias Sadat, voor mij "magic stick man". Altijd de beige pet op en zijn magic stick in de hand (een witte elektriciteitsbuis) . Een man met filosofische beschouwingen en wijze raad. Tijdens het Jaba-debacle wist hij het volgende: "Open your ears and look, but beware your comment," Gelijk had hij.


Adolphius.
Hij zit de ganse dag in de schaduw van een palmboom aan de jetty. Je kan hem dus niet voorbij zonder een klapke te doen. De eerste keer had hij mij serieus liggen: "I am hungry, give me some money please..." Maar het was om lotjes (soort win for life) te kopen en ik betrapte hem op heterdaad. Enfin,we schoten allebei in een lach. In Charlotteville wordt hij door velen genegeerd, hij zat 15 jaar in de gevangenis voor moord, dat maakt hem enorm kwetsbaar, en eenzaam. No one is taking to me, sit for a while here. 


John
John is een oude man die met zijn verweerde wandelstok door de straten slentert. Hij is heel moeilijk te verstaan en is daarbij nog hardhorig. Weinig of niemand praat met hem. Maar hij staat toch gekend om zijn winst die hij maakt bij de plaatselijke loterij.

Bob,de groenteman. I have good bananas today Belgium!


Clayton of Dash.
Jonge gast die droomt van stervoetballer te zijn, maar vanwege een slechte knie moet hij deze toekomst laten varen. Intelligent, sportief, leergierig, talent... deze figuur hoort ergens anders thuis. Wat blauwe ogen heeft en blond is trekt hem aan als een magneet. De desbetreffende dames weet hij op zeer sensuele manier te verleiden als er wordt gedanst. See you on the beach Clayton.


Steelband man
Een stille figuur die meestal de boel aan het observeren is. Vraagt soms wel eens naar sigaretten of nootjes. Naar verluid was hij vroeger een bekende steelband drummer.


Jeromes vader
Zijn zoon hield het kleine restaurantje open, maar gaat nu werken voor de 'governement'. Dus pa doet de zaak. In de passage kan je niet voorbij hem zonder een reeks jokes te horen of te vertellen. You are my man, Belgium. I prepare for you a special plate. Vis of kip maar altijd teveel op het bord. Thanks man.
Jeromes vader, tussen de bestellingen door batterijen opladen.

William
Meestal aan het vissen op de jetty en de eerste autochtoon waar je mee aan de klap geraakt. Hij heeft twee tienerdochters , maar is gescheiden van zijn vrouw (die woont in Speyside). So, send me a Belgian woman, I give the phonenumber  0868 344 0957   -- mission done, yeh yeh yeh man!


Liza
En zeg erbij pizza en cocopunch. Een paar keer in de week stapt ze Charlotteville af om haar zelfgemaakte pizza en cake, fruitsap en punch te verkopen. Ze ziet er veel jonger uit dan ze is (details vergeten). We vroegen haar geheim...God. Een zeer gelovige dame, vlijtig en zonnig in het straatbeeld.


Woodstock
Visser en altijd busy en on the road. Hij kwam eens aan boord met zijn twee nichtjes, en dat was een hele ervaring voor hen. Drink a beer of me man, and let's have a talk.


Mark
AKA Mr Ryan Mc Kenzie. Visser op de boot expect"d"unexpected. Altijd een vriendelijke chat met hem, respect man, en onze vuisten tegen elkaar als wederzijdse groet. If you put my picture give also my phonenumber for the ladies: 868 684 7370 of 868 286 4155


Mister Rush.
Zijn zekeringen slaan door als hij Europese blondines ziet. Maar zijn liefdesverklaringen zijn zo onduidelijk dat hij het na een tijdje moet afleggen. De rum en andere stuff zal er wel voor iets tussen zitten.


Lucille
Wil zich hier wil vestigen. Ze is reeds druk bezig met haar tuin midden de jungle, en wil er ook een huis bouwen. Ze kon ons motiveren om een bamboe hokje in mekaar te flansen. In ruil daarvoor lekker eten. Dat ze voor een groot bedrijf verkoopster was leek wel duidelijk. Ze wist heel wat volk te klissen om voor haar te werken. Het enige probleem was dat ze het tuinmateriaal overal verstopte en niet meer terug vond. 


Carol
Wil samen met een Zwitser een zeilersbar wil opzetten. Zij heeft meer dan 10 jaar in Europa gewoond, en kent dus de Europese levensstijl, en hier de poortjes om een vergunning te krijgen. Marcel kijkt door de bril van het zeilerspubliek en als hun plan doorgaat, wordt dat een succes.

Masai man
Of Bone eye. Ons eerste gesprek op de beach: At what time goes the train to Paris? Waarop hij: he just left 15 minutes ago. De trend was gezet. Hij is een optimist, meestal goedgezind, heeft een masai atletisch lichaam en niet het overdreven rasta macho gehalte, dat charmeert hem. En zijn biotoop is Piratesbeach waar hij een hutje heeft en cocosnoten verkoopt. Ook koken doet hij graag, zijn vispotje dat je uit een lege cocosnoot eet, is een streling voor de tong. Lime up man.


Sunsun en zijn queen.
Zij hebben een summiere bar op Piratesbeach: een bamboe-constructie met wat palmbladeren erop. Hij wil nog een boot om toeristen rond te varen. Ik zag de queen eens dansen op een feest, ze was op slag 20 jaar jonger. 


Roxanne
Ms Johnes. We kennen haar van toen ze een snackbar openhield. Nu werkt ze voor de immigratiedienst en van elk jacht dat Piratebeach aandoet, moet de bemanning langs haar passeren. Ze is een voorbeeld van administratieve vriendelijkheid, geen vraag is haar teveel en waar ze ook kan geeft ze hulp. Geen wonder dat ze af en toe een klein tochtje mag meevaren op één of andere zeilboot.


School is out: klassiek straatbeeld na schooltijd.


Lyda
Als er geen volk in haar bar zit, vult ze de tijd met huisvlijt. In Tobago is voodoo verboden maar op één of andere manier komen inwoners om een gunst of een gebed, of een blessing. (vervolg foto hieronder)
Lyda
Moeder wijsheid die een kleine bar openhoudt en waar je een heerlijk menu kan bestellen. Ze zit meestal op een kruk in het deurgat naar de zee te turen. Veel zegt ze niet, maar daarom weet ze veel. Haar blik zegt meer dan duizend woorden.

zaterdag 7 november 2015

Piratesbay

Konvooi jachten in Piratesbay.
De yachties blijven een eiland op een eiland. Soms hoorde ik wel eens een woordje kritiek ondermeer over het kwantum sjit dat het water ingaat. Maar over het algemeen blijft een goede verstandhouding bestaan met autochtonen en vissers. De vissers krijgen regelmatig een "lift" van of naar hun boot met onze dinghys.Repect man!

Kathy en Titu op hun jacht "Lela", gekocht van, jawel, iemand die in Nieuwpoort zijn thuishaven had.

Voor hen is Charlotteville een geliefde ankerplaats. Op de foto zijn ze druk bezig met hun voorbereiding om naar Martinique te zeilen. Titu kennen we voor zijn jazzy concertjes in Jabas bar, Kathy maakte heel wat schetsen en aquarellen van de omgeving. Ze zeilen reeds enkele jaren in het Caribisch gebied en ze zijn een bron van informatie.


De hele familie Bigban

Ook zij kozen het ruime sop vanuit Frankrijk om uiteindelijk zich voor enige tijd in Guadeloupe te vestigen. De schipper Bertrand is ceramist en de scheepskas wordt gespijsd door verkoop van zijn werk in een Deense galerij. In de baai ging hij uren aan één stuk op vis jagen . De meisjes vielen in de smaak bij de rastas. Gelukkig hield de hond de wacht . 


Alexia,Thomas en de kleine Tim.

Frankrijk verlaten en op avontuur. Zij maakten uit bamboe een "refuge" op de beach en grilden er hun zelf gevangen vis. Kleine Tim moest wel af en toe gelost worden op het strand, want een jacht is al snel te klein en alles aan boord moet ook eens door zijn handjes gaan en getest worden....

Ik zou nog vele zeilers moeten vernoemen:

Jeffrey, Franse solozeiler die reeds 25 jaar op zee leeft en alle afgelegen en minder gekende ankerplaatsen van de eilanden kent.

Maurice (nu solo), heeft jaren de Pacific aangedaan en op een atol gewerkt als leraar.

Naam kwijt, maar het is een gepensioneerde man die reportages maakte over de laatste indianenstammen in de Zuid-Amerikaanse jungle. Als hij hierover begon te vertellen raakte hij in trance en wou direct terug.

Enzovoort, allen met hun verhaal, je kan je wel voorstellen  met een frisse Stag (lokale pils) in de hand in Jabas bar, dat er soms een specifieke ambiance hing.

dinsdag 3 november 2015

Charlotteville en de Dark side of the moon.

Right, we liggen nu bijna drie maand voor anker in de Piratesbay, de tijd vloog hier voorbij en slipte als droog zand door mijn vingers. Het leek me hier de beste baai om het cyclonenseizoen te laten passeren.
Uitzonderlijk durft hier wel eens een hurricane zijn track over het eiland te trekken. De laatste was in 2004, de sporen zijn nog te zien: omvergewaaide bomen, weggespoelde wegen, en alles terug overgroeid door de uitbundige vegetatie. 

Straks verkassen we naar Grenada maar ik weet al op voorhand dat het daar overcrowded van de jachten is. En het is daar afstandelijker. 

De vibes waren er (de eerste maand zeker) in Piratesbay: goed zeilersgezelschap, veel te doen, veel te kletsen met de inwoners. Omdat ik hier reeds was in februari, kende ik veel paadjes en zo gidste ik meermaals zeilersvolk door de jungle. Ook de uitstapjes met een huurauto brachten ons overal op dit eiland. 
De fameuze Argyle watervallen in Roxborough, die we langs een 'alternatieve' route bewandelden om de 60 dollars ingang te vermijden, geleerd van Bretoense tortuga-flibustiers: als je stroomopwaarts de rivier volgt, dan kom je zeker wel aan de watervallen.
De weg over de Tobago Forest Reserve: dwars door niets anders dan uitbundig groen en waar een enorme kracht van uitstraalt. Op zoek naar nog andere cascades zooiden we verloren rond in het midden van het eiland, maar we werden geïnviteerd binnenshuis door vriendelijk volk dat erg geïnteresseerd was in onze avonturen en het leven in Europa.
Hoe verder naar het zuiden, hoe toeristischer het wordt. Drukke wegen, grote resorts, afgebakende stranden (Pigeon point), dure pickups en rastas met dikke gouden (?) kettingen om de hals. Zware basgeluiden overstemmen elkaar uit iedere strandbar en in de achtergrond janken de jetski's te dicht bij het strand. Waar is de charmante rust van Charlotteville?
Dan maar het nuttige bij het minder aangename, inkopen doen in Scarborough, de hoofdstad. En 's avonds terug naar de Piratesbay.
    
Met de zussen Manon en Clementine op uitstap.
(echtgenotes achter het stuur en copiloot)
L'impossible est toujours possible, Jan. 

Als je over de Flagstaffhill rijdt en in het dal de lichtjes ziet van ons stadje en de baai dan is het alsof je een final approach maakt met een vliegtuig, landing gear out, flaps maximum open, contol tower this is flight n16773... .  De inkopen worden gestouwd in de dinghy en dit is de last act of the day.

Ik moet zeker nog de prachtwandelingen vernoemen langs de Bloodybayriver, een glasheldere rivier die kabbelt onder een uitbundige vegetatie, de verlaten Englishman's bay, het vissersdorp Castara...
De hele Northside Road kronkelt zich in alle bochten langs de lijzijde van Tobago, langs dorpjes van God en klein Pierke verlaten. 
    
Bloody Bay River


Piratesbay, West view

Begin september waren het hier verkiezingen, een reden temeer om de weken ervoor vol te proppen met luide muziek en trancegevoelige speeches. Alle redenen zijn goed om het openbaar leven stil te leggen. De "zomervakantie" duurde twee weken langer (het was dus opletten aan de dinghysteiger want de jeugd kwam daar zwemmen en duiken, ook in de bijbootjes, mijn bodem was eruit gescheurd).
Elke avond een andere partij (te zien aan de kleur van de t'sjirts) die zijn programma komt voorstellen.  Eigenlijk hoorde je altijd hetzelfde: people of Charlotteville ... Tobago Trinidat ... against corruption ... vote ... development ... we do it... .
Hoe dichter bij de verkiezingsdatum, hoe intenser het carnavalsgehalte in de straten, en hoe rijkelijker de gratis rum door de keelgaten werd gegoten. 
Toch eventjes krasse taal gehoord;tot aan de boot rolde over het water een discours die me toch in de oren bleef hangen: een spreker (gele partij) vergeleek de situatie Trinidat -Tobago met indertijd Jamaica - Cayman Islands. Deze laatsten scheurden zich af van Jamaica en kijk eens hoe rijk ze nu zijn (zwart geld laundry). Tobago moest hetzelfde doen, independence, want in Trinidat zitten "people who talk as a white man, I don't like this kind of man... white man steel money..."
Inderdaad, Trinidat is de melkkoe voor Tobago, rijk aan petroleum en gas, en hun produkt wordt gretig afgenomen door de "white man" die een hand in de handel willen houden.

Maar de meeste inwoners van Charlotteville liggen er niet wakker van, velen gaan zelfs niet naar de stembus. It's all the same crap, they are all the same, when they smell the money they also get corrupt... you will see, before or after, we smoke our ganja and drink our rum. Things never change...

Een paar merkwaardige gebeurtenissen nog:
Het nachtelijk bezoek aan Hermitage Beach met mister Davon Eastman, die het met het project "Nest"de broedplaatsen voor zeeschildpadden wil veilig stellen. Zo gingen we het met maanlicht zilver overgoten strand op. Eén schildpad, van dichtbij een enorm gedrocht, was net met roeibewegingen zijn nest aan het toedekken met zand. Een andere was in een soort trance zijn eieren aan het deponeren in een nauw gat van een halve meter diep. Het moment om een chip te knijpen in één van de voorpoten. 
Dit alles had een prehistorische magie, te bedenken dat deze schildpadden steeds naar hetzelfde strand komen om hun eieren te leggen, en dit pas vanaf hun dertigste levensjaar. Onze groep bezoekers werd er stil van,met een enorm respect voor deze dieren.

Mr Davon Eastman, beschermer van de zeeschildpadden.
Hij moet veel tegenstand overwinnen van de plaatselijke vissers die deze dieren nog altijd als koopwaar aanzien. In de warrelnetten in de baai verstrikken regelmatig schildpadden. Het is soms een ontmoedigend gevecht tegen de onwetendheid, "but times change,i got hope". 
In de baai komen soms dolfijnen de plaatselijke vis opjagen, ze zijn niet nieuwsgierig naar andere bewegingen. De grootste dolfijnen slaan met hun staart om de vis op te jagen. Het leuke voor ons was met de dinghy ertussen gaan varen, om niet te zeggen ertussen zwemmen. Je kon ze aanraken, met wat geluk, maar zij toonden geen interesse (zaten er geen zeemeerminnen tussen?)...

Snorkelen tussen het rif,en tegen de avond met een lamp naar kreeft zoeken. Ik moet zeggen dat ik nooit wat geschoten heb, aangezien mijn vaste bril in de weg zit van het duikmasker. Van Piratesbeach af ging ik dan wel eens de show afsteken met mijn harpoen, comme un vrai, tot ik bijna aan de Northpoint kwam en een tiental grote barracudas mij als het ware omsingelden. OK boys, de harpoen naar beneden en wegwezen, maar ze bleven me nog een tijdje achtervolgen, met hun grote ronde ogen en hun snoekmuil.

Piratesbeach is ook de plaats om de was en de plas te doen.Er komt een riviertje op uit en dat wordt geleid naar een kleine buis. Veel zeilers komen hier water inslaan, en na een zwempartij in zee kan je je lekker afspoelen met zoet water.
Zoetwaterbron,
zoals vroegere tijden ook een rendez-vous plaats waar tijdens de wasbeurten  heel wat wordt afgekletst.

Dark side of the moon.
Expect"d"unexpected, op een maandagmorgen was het zover. Jabas bar, ons ontmoetingspunt, onze lunchplaats over de middag met zijn lekkere roti's, clubhuis, het charisma van de baas, schakel tussen zeilers, vissers, plaatselijke bewoners, toeristen, symbool van eenvoud, een bar waar spontaan jazzconcertjes werden gegeven... De 'place to be' om een frisse Stag te drinken na een hete dag... (vergelijkbaar met café Sport op de Azoren).
Half september, na de verkiezingen, kom ik de jetty af, en kon mijn ogen niet geloven: met groot kranengeweld wordt Jabas bar met de grond gelijk gemaakt en dit onder de 'begeleiding' van zwaar bewapende politie. Jaba had zelfs met moeite de tijd om zijn huiswaar veilig te stellen. Erger nog was de grijns van sommige charlottevillenaars, eindelijk is die oude eik omver die in de weg staat van de "development"!?

Jabas bar voor


Jabas bar na


Wat in de plaats komt



Jaba himself
I lost a battle, but not the war