Charlotteville en de Dark side of the moon.

Right, we liggen nu bijna drie maand voor anker in de Piratesbay, de tijd vloog hier voorbij en slipte als droog zand door mijn vingers. Het leek me hier de beste baai om het cyclonenseizoen te laten passeren.
Uitzonderlijk durft hier wel eens een hurricane zijn track over het eiland te trekken. De laatste was in 2004, de sporen zijn nog te zien: omvergewaaide bomen, weggespoelde wegen, en alles terug overgroeid door de uitbundige vegetatie. 

Straks verkassen we naar Grenada maar ik weet al op voorhand dat het daar overcrowded van de jachten is. En het is daar afstandelijker. 

De vibes waren er (de eerste maand zeker) in Piratesbay: goed zeilersgezelschap, veel te doen, veel te kletsen met de inwoners. Omdat ik hier reeds was in februari, kende ik veel paadjes en zo gidste ik meermaals zeilersvolk door de jungle. Ook de uitstapjes met een huurauto brachten ons overal op dit eiland. 

De fameuze Argyle watervallen in Roxborough, die we langs een 'alternatieve' route bewandelden om de 60 dollars ingang te vermijden, geleerd van Bretoense tortuga-flibustiers: als je stroomopwaarts de rivier volgt, dan kom je zeker wel aan de watervallen.

De weg over de Tobago Forest Reserve: dwars door niets anders dan uitbundig groen en waar een enorme kracht van uitstraalt. Op zoek naar nog andere cascades zooiden we verloren rond in het midden van het eiland, maar we werden geïnviteerd binnenshuis door vriendelijk volk dat erg geïnteresseerd was in onze avonturen en het leven in Europa.

Hoe verder naar het zuiden, hoe toeristischer het wordt. Drukke wegen, grote resorts, afgebakende stranden (Pigeon point), dure pickups en rastas met dikke gouden (?) kettingen om de hals. Zware basgeluiden overstemmen elkaar uit iedere strandbar en in de achtergrond janken de jetski's te dicht bij het strand. Waar is de charmante rust van Charlotteville?

Dan maar het nuttige bij het minder aangename, inkopen doen in Scarborough, de hoofdstad. En 's avonds terug naar de Piratesbay.

    

Met de zussen Manon en Clementine op uitstap.
(echtgenotes achter het stuur en copiloot)
L'impossible est toujours possible, Jan. 

Als je over de Flagstaffhill rijdt en in het dal de lichtjes ziet van ons stadje en de baai dan is het alsof je een final approach maakt met een vliegtuig, landing gear out, flaps maximum open, contol tower this is flight n16773... .  De inkopen worden gestouwd in de dinghy en dit is de last act of the day.

Ik moet zeker nog de prachtwandelingen vernoemen langs de Bloodybayriver, een glasheldere rivier die kabbelt onder een uitbundige vegetatie, de verlaten Englishman's bay, het vissersdorp Castara...

De hele Northside Road kronkelt zich in alle bochten langs de lijzijde van Tobago, langs dorpjes van God en klein Pierke verlaten. 

    

Bloody Bay River

Piratesbay, West view

Begin september waren het hier verkiezingen, een reden temeer om de weken ervoor vol te proppen met luide muziek en trancegevoelige speeches. Alle redenen zijn goed om het openbaar leven stil te leggen. De "zomervakantie" duurde twee weken langer (het was dus opletten aan de dinghysteiger want de jeugd kwam daar zwemmen en duiken, ook in de bijbootjes, mijn bodem was eruit gescheurd).

Elke avond een andere partij (te zien aan de kleur van de t'sjirts) die zijn programma komt voorstellen.  Eigenlijk hoorde je altijd hetzelfde: people of Charlotteville ... Tobago Trinidat ... against corruption ... vote ... development ... we do it... .

Hoe dichter bij de verkiezingsdatum, hoe intenser het carnavalsgehalte in de straten, en hoe rijkelijker de gratis rum door de keelgaten werd gegoten. 

Toch eventjes krasse taal gehoord;tot aan de boot rolde over het water een discours die me toch in de oren bleef hangen: een spreker (gele partij) vergeleek de situatie Trinidat -Tobago met indertijd Jamaica - Cayman Islands. Deze laatsten scheurden zich af van Jamaica en kijk eens hoe rijk ze nu zijn (zwart geld laundry). Tobago moest hetzelfde doen, independence, want in Trinidat zitten "people who talk as a white man, I don't like this kind of man... white man steel money..."

Inderdaad, Trinidat is de melkkoe voor Tobago, rijk aan petroleum en gas, en hun produkt wordt gretig afgenomen door de "white man" die een hand in de handel willen houden.

Maar de meeste inwoners van Charlotteville liggen er niet wakker van, velen gaan zelfs niet naar de stembus. It's all the same crap, they are all the same, when they smell the money they also get corrupt... you will see, before or after, we smoke our ganja and drink our rum. Things never change...

Een paar merkwaardige gebeurtenissen nog:

Het nachtelijk bezoek aan Hermitage Beach met mister Davon Eastman, die het met het project "Nest"de broedplaatsen voor zeeschildpadden wil veilig stellen. Zo gingen we het met maanlicht zilver overgoten strand op. Eén schildpad, van dichtbij een enorm gedrocht, was net met roeibewegingen zijn nest aan het toedekken met zand. Een andere was in een soort trance zijn eieren aan het deponeren in een nauw gat van een halve meter diep. Het moment om een chip te knijpen in één van de voorpoten. 

Dit alles had een prehistorische magie, te bedenken dat deze schildpadden steeds naar hetzelfde strand komen om hun eieren te leggen, en dit pas vanaf hun dertigste levensjaar. Onze groep bezoekers werd er stil van,met een enorm respect voor deze dieren.

Mr Davon Eastman, beschermer van de zeeschildpadden.

Hij moet veel tegenstand overwinnen van de plaatselijke vissers die deze dieren nog altijd als koopwaar aanzien. In de warrelnetten in de baai verstrikken regelmatig schildpadden. Het is soms een ontmoedigend gevecht tegen de onwetendheid, "but times change,i got hope". 

In de baai komen soms dolfijnen de plaatselijke vis opjagen, ze zijn niet nieuwsgierig naar andere bewegingen. De grootste dolfijnen slaan met hun staart om de vis op te jagen. Het leuke voor ons was met de dinghy ertussen gaan varen, om niet te zeggen ertussen zwemmen. Je kon ze aanraken, met wat geluk, maar zij toonden geen interesse (zaten er geen zeemeerminnen tussen?)...

Snorkelen tussen het rif,en tegen de avond met een lamp naar kreeft zoeken. Ik moet zeggen dat ik nooit wat geschoten heb, aangezien mijn vaste bril in de weg zit van het duikmasker. Van Piratesbeach af ging ik dan wel eens de show afsteken met mijn harpoen, comme un vrai, tot ik bijna aan de Northpoint kwam en een tiental grote barracudas mij als het ware omsingelden. OK boys, de harpoen naar beneden en wegwezen, maar ze bleven me nog een tijdje achtervolgen, met hun grote ronde ogen en hun snoekmuil.

Piratesbeach is ook de plaats om de was en de plas te doen.Er komt een riviertje op uit en dat wordt geleid naar een kleine buis. Veel zeilers komen hier water inslaan, en na een zwempartij in zee kan je je lekker afspoelen met zoet water.

Zoetwaterbron,
zoals vroegere tijden ook een rendez-vous plaats waar tijdens de wasbeurten  heel wat wordt afgekletst.

Dark side of the moon.

Expect"d"unexpected, op een maandagmorgen was het zover. Jabas bar, ons ontmoetingspunt, onze lunchplaats over de middag met zijn lekkere roti's, clubhuis, het charisma van de baas, schakel tussen zeilers, vissers, plaatselijke bewoners, toeristen, symbool van eenvoud, een bar waar spontaan jazzconcertjes werden gegeven... De 'place to be' om een frisse Stag te drinken na een hete dag... (vergelijkbaar met café Sport op de Azoren).

Half september, na de verkiezingen, kom ik de jetty af, en kon mijn ogen niet geloven: met groot kranengeweld wordt Jabas bar met de grond gelijk gemaakt en dit onder de 'begeleiding' van zwaar bewapende politie. Jaba had zelfs met moeite de tijd om zijn huiswaar veilig te stellen. Erger nog was de grijns van sommige charlottevillenaars, eindelijk is die oude eik omver die in de weg staat van de "development"!?

Jabas bar voor

Jabas bar na

Wat in de plaats komt

Jaba himself
I lost a battle, but not the war

Een open wonde in het straatbeeld, het symbool van eenvoud, less is more, dezelfde dag nog werd al wat brandbaar was van de bar in de fik gestoken. Weg ermee! En tot middernacht jankte repetitief een koor "praise the lord "... Het liet een wrang gevoel achter.

Later in de week gaf Titu nog een concertje op de nu naakte vloer van Jabas bar, het leek wel een begrafenis. Het waren alleen yachties die dit avondje beluisterden, geen autochtoon te zien.

Waarom en hoe kon dit gebeuren?

Jaba had zijn bar op de grond van de staat, die er nu een shoppingcenter wil op bouwen. Hij heeft dit project twee jaar kunnen tegenhouden. Het punt is dat de bar zijn enigste bron van inkomen is. Ook de manier waarop men zijn zaak heeft vernietigd was onjuist: men had geen bevelschrift of niemand wist hoe of wat. Een argument dat hij nu juridisch uitspeelt. Maar dit kost geld.

Charlotteville beachfront movement (website) is een beweging om het stadje te behouden in zijn charme en eenvoud. Het is hallucinant wat projectmanagers hier willen neerpoten. Het lijkt soms wel een airportterminal, of men wil een grote jetty in de baai om cruiseschepen te laten aanmeren, of sterker nog, een breakwater (pier) met gasterminal... om slecht van te komen. Dit is wat op andere Caribische eilanden is te zien: de ziel verkopen voor de dollars.

Ik kon zowat mijn mond hierover niet houden en polste bij bevriende autochtonen hun gedacht. Ik ging recht een mijnenveld in van jaloezie, afgunst, onderdrukte wrok... en vooral: Jaba is de zwarte hond, want die houdt vooruitgang tegen.

Ik wist waar ik begon, maar niet waar ik eindigde: you shut up man, you know nothing about this, the law is the law...
Ook hier zal de tand des tijds zijn werk doen. Dit was geen goed gevoel, ik was in de dark shadow-side van Charlotteville terechtgekomen.