Ten anker voor het eiland Berlengha

Peniche

Voor de één is Peniche maar niks, mij heeft dit haventje mooie herinneringen nagelaten. Alles moet lijken op een moderne jachthaven maar de charme ligt o.a. in de vriendelijkheid van de havenmeester Carlos, die een tolk is om havenregels met charmante hand te omzeilen.

Je krijgt een magneetkaart en in waarborg moet je iets waardevols geven, een overjaarse filmclubkaart bijvoorbeeld. De kaart kan je gerust aan boord laten, want om op de steigers te geraken kan je de poort zover openduwen dat je hand op de drukknop kan duwen en zo het poortje opengaat. Ankeren aan een meerboei mag niet want die zijn privé, maar voor een paar dagen knijpen we de ogen dicht. De douches zijn zo klein dat je je kleren in de lavabo moet leggen en dan nog opletten voor de druppende kraan. Er loopt een overdosis aan geuniformeerde autoriteiten rond in softcombattenue die je komen registreren, maar achter hun decor voel je hun nieuwsgierigheid, en al snel is het ijs gebroken.

Er liggen nog een paar merkwaardige jachten aan de steiger, je zou op het eerste zicht denken dat er een uitverkoop is, kayaks met bijboot op wieltjes gestouwd rond de kuip, als ware het een verschansing tegen oplopende brekers. Hoe het met schippers en bemanning in mekaar zat weten we nog niet, maar ze noemden zich de groep en zouden  met straattheater en muziek de scheepskas aanvullen. Ik vond ze nogal te sociaal en voor je het weet zitten ze aan boord en in de achterkajuit. Maar het was prettig om het boeltje af te schieten. Achteraf zouden we de real story horen: iedereen deed zijn goesting, meebetalen met het eten daar was geen sprake van, tijdens de vaart werd zonder vraag aan de schipper koers verlegd om zo rustiger naar een filmpje te kijken, enfin, ten langen leste is iedereen van boord gezet met de nodige ruzie erbij...

Je kan Peniche ahw in twee stukken verdelen, het oude stadje met een ziel, en dan het moderne stuk buiten de stadsmuren, zo kil modern-efficient dat je er zo snel mogelijk weg wilt. Dit vind je in Portugal regelmatig terug, de grote grandeur van vroeger verdrongen door strakke lijnen.

Er is een museum in het oude fort, zeker te bezoeken; het is ooit de gevangenis geweest van politieke andersdenkenden tijdens de Portugese dictatuur, nog niet zo lang geleden dus. Ik liep er alleen rond, langs de cellen en isoleerkamers, kreeg de koude rillingen want het spookte er behoorlijk. Wat mensen elkaar aandoen omdat je van een ander gedacht zijt, of als in een afgesloten biotoop iemand met de plak zwaait als éénoog in een land van blinden, waar heb ik dit fenomeen nog gezien? De oudere Portugezen die deze tijd meemaakten willen er nauwelijks over praten,en als ze het doen dan is het met de blik naar de einder of naar de grond, het is een schande in onze geschiedenis beamen ze. Mekaar verklikken voor een stuiver en zo iemand voor jaren de cel insturen.

Maar in Peniche was het uitzonderlijk warm voor de tijd van het jaar, we maakten nieuwe vrienden, avontuurlijke mooie mensen die de wereld willen verkennen. Wachten op de wind die ons naar de zuidelijke breedtegraden zal brengen, want hier hebben de lagedrukgebieden deze tijd van het jaar teveel invloed. Zo snel mogelijk de passaat in, maar dat zou nog wat geduld oefenen worden. Zeilen in deze context is een les in ondergaan.

So chaps, see you next time, better time.

Portugal

Iets verder dan Nazaré ligt een lagune aan het stadje São Martinho. Het staat niet vermeld in de Reedspilot maar volgens noonsite en andere zou het de moeite zijn om daar binnen te varen. Dus de plooifietsjes open en langs de kustlijn op verkenning. Bergen op en af, goed voor de fysiek en de beenspieren want die werken niet veel aan boord. De lagune is prachtig, je moet door een gat in de bergwand binnenvaren, en daar heb je beschut water om voor anker te gaan. Eén groot gevaar: als de swell komt opzetten zit je als een rat in de val, de brekers sluiten de ingang af en dan is het wachten tot betere tijden. Dus zagen we van dit plan maar af.

Onze vrienden op het Franse jacht La Totuga hadden een beter plan: iets verder in zee ligt het eiland La Berlenga (Berlengas), een natuurreservaat met rijke zeefauna. Right, met weinig of geen wind schuiven we over een vlakke zee naar de silhouetten aan de horizont.

Het is de eerste keer dat we voor anker gaan, diepte bijna twintig meter, met slechts vijftig meter ketting in de ankerbak.Ik was er toch niet gerust in. Het schip zwaaide veel te dicht naar de rotsen toe,dus anker weer op. Haha, de magische drukschakelaar van het ankerlier doet het niet, dus manueel het zware zootje terug naar boven hijsen. Recommencer, wat verder het anker droppen, deze keer beter. Onze totugamaats nodigen ons uit op een dineetje zelfgevangen makreel. Er staat nog altijd wat deining en om rustig te slapen moest je ergens anders zijn.

La Berlenga is een mooi klein eiland, er is een vuurtoren, een minieme camping, wat opslaghuisjes voor vissers. Er staat ook nog een oud militair fort en je vraagt je af hoe het leven op deze afgelegen plek moet geweest zijn. Voor de rest zijn het vooral de meeuwen die hier koning zijn.Ze krijsen je weg als je te dicht komt. Iemand zei dat dit eiland speciale vibes uitstraalt, ik kan er inkomen.

Et voila, volgende haven Peniche, waar we terug moesten wachten op geschikte wind, maar waar we meantime heel wat nieuwe zeilers leerden kennen.

Op het log staat al 1282 mijl, thats it.

Spanje-Portugal

We noteren uit het logboek: 

Maandag 20 oktober

10u La Corunia out, mist, zicht minder dan een halve mijl, geen wind. Met de motor voortboeren en als enig soelaas de vage schimmen van jachten die dezelfde richting varen. Het is pas de volgende morgen 6u dat we kaap Finisterre ronden, zonder ze te zien weliswaar. We, daar bedoel ik zus Kristien en mezelf mee. Deze eerste nacht alleen met twee van wacht, geprangt tussen Finisterre en de traffic zone, vissersboten die hun AIS afzetten tijdens het vissen, het sloopte onze nachtrust. Je begint in een halve roes te zeilen, betrouwend op AIS-alarm, met af en toe een blik naar de plotter om niet te dicht de cargoautostrade te naderen.

Dinsdag 21 oktober
18u We varen in Portugese wateren, de wind is ruim tot voor, lichte bries alhoewel noordwest 4 à 5 bft op het menu stond. Snelheid 3 knopen, maar dat geeft dolfijnen de kans om een hele tijd aan de spiegel te hangen. Je zou er willen tussen zwemmen, je hoort ze kriepen en zingen, acrobatische stunts uithalen, ze zoeken echt je gezelschap op.

Het wordt weer petol (windstil). Het jacht is overgeleverd aan de deining en het schavielfestival herbegint. Maar de nachten laten ons rusten, geen spookvissers meer, geen cargos, rust doet de batterijen opladen.

We fantaseren over een andere naam dan Pacific Wave: Petol Turtle, Steely Turtle, Baksteenflower, Slowietje, Echternach Racer, als het maar de traagheid vertaald waarmee we voortdobberen.

Enfin, we gingen eerst Porto binnenlopen, maar uiteindelijk zoeken we de haveningang van Nazaré, dit bij verblindende zonsopgang. Het ligt hier vol cassierstokjes en ander drijvend tuig, net een minefield, de dieptemeter slaat nog op tilt net voor de ingang, er knotst iets onder de romp, waarschijnlijk een fuiklijn, schroef op neutraal, hopelijk draait er niets vast rond de schroefas. De golven beuken naast ons op het strand, mooi vooruitzicht als het boeltje vastdraait! De adrenaline jaagt door mijn bloed, tussen de havenhoofden is terug diepte te meten. En dan valt alles stil, de rust binnen een haven, een steiger die uitnodigt om aan te leggen, smooth zonnetje.

Het wordt achteraf duidelijk waarom de dieptemeter rare toeren vertoonde: de havenaanloop ligt boven een onderwatercanyon, en de diepte loopt van over de duizend meter al snel naar nul. Bij zware deining breken de golven met soms hoogtes van 30 meter; een spot die golfsurfers goed kennen.

Nazaré is gewoonweg prachtig, je hebt er de nauwe straatjes in de benedenstad, maar het weids zicht op de oceaan vanuit de bovenstad is adembenemend!

So, this it is, this it was. A la proxima .

navigatielichten aan

Als het schip vaart.

Chaps,

We zitten op de Canarische eilanden, met enfin een deftige wifi verbinding.Vandaar dat ik nog iets de ether kan ingooien. Hier in Arrecife, hoofdstad van eiland Lanzarote, vind je vanalles om je schip op te tunen. Dus gezocht naar een wifi antenne om in de knusse kajuit internetverbinding te hebben. Pacific Wave is een stalen boot en werkt als een kooi van Faraday; blikseminslagen hoef ik niet te vrezen, maar onderdeks haal ik geen mails of gps binnen.

Antenne gekocht, laten installeren op de pc in de winkel, constateren in de kajuit dat het boeltje niet werkt, uren verliezen, geduld verliezen, weerom naar de winkel, ik kreeg het vliegend schijt van dat da vinci code gedoe.

Maar als het schip vaart, de boeg door de golven beukt,g roen water over het voordek rolt, dan wordt de mind gewassen. Je hoeft niet naar de course en speed over ground te kijken, je hoort aan het knorren van de genua dat hij getrimd staat, het grootzeil ratelt dan aan zijn voorlijk. De snelheid jankt aan de schroefas, en als het over de acht knopen gaat zoeft een metaalklank onder de waterlijn. Cathy, onze trouwe automatische windpiloot, houdt soms dagen de juiste koers in handen, alleen als het hulproer begint te gorgelen moet er wat bijgestuurd worden. Ook op voordewindse koers hoor je aan het knarsen van de spiboom of je op gijpkoers zit of tehoog. Halve wind, en de mast begint te trillen, loopt het gangboord onder water; tijd om te reven, zelfs aan het geslabber in de pombakjes weet je of het schip loopt. De schijnbare wind is te horen aan het gezoem van de windgenerator, eenmaal die begint te draaien is er voldoende druk om zeil bij te zetten.

Onderdeks is het soms een heel verschil met wat er buiten gebeurt, je hoort een breker dreunen op dek  en  het water wegspoelen alsof het door een dakgoot loopt. Dan keilt er iets met een harde slag uit de keukensector, of rommelt het in de kastjes met dezelfde cadans van de golven.

Maar wat een katastroof als het windstil is, het snakken en slaan van de zeilen, het grootzeilblok hamert op de overloop, de schoten die de genuarails teisteren, moedeloos word je ervan, vooral ook omdat de meeste schade aan de zeilen komt door dat geschaviel tijdens windtekort. Dus is er al wat zeildoek getaped, vooral terhoogte van de zalinguiteinden, de spiboomrail op de mast was zijn poprivetten eruit aan het wringen, schoten worden omgedraaid of een stukje ingekort, zodanig dat de puntbelasting zich verplaatst.

Er is altijd werk om handen om het schip in de vaart te houden, kleine oorzaken geven soms grote gevolgen. Achter de exotische plaatjes van wuivende palmbomen op witte stranden, blinky jachts met schaarsgeklede jongedames op het voordek, er is meer aan de hand om dit in stand te houden.

Maar als het schip vaart, met een streep kielzog achter zich, een ver eiland  in 't verschiet, meer hoeft er niet te zijn.