Voor de één is Peniche maar niks, mij heeft dit haventje mooie herinneringen nagelaten. Alles moet lijken op een moderne jachthaven maar de charme ligt o.a. in de vriendelijkheid van de havenmeester Carlos, die een tolk is om havenregels met charmante hand te omzeilen.
Je krijgt een magneetkaart en in waarborg moet je iets waardevols geven, een overjaarse filmclubkaart bijvoorbeeld. De kaart kan je gerust aan boord laten, want om op de steigers te geraken kan je de poort zover openduwen dat je hand op de drukknop kan duwen en zo het poortje opengaat. Ankeren aan een meerboei mag niet want die zijn privé, maar voor een paar dagen knijpen we de ogen dicht. De douches zijn zo klein dat je je kleren in de lavabo moet leggen en dan nog opletten voor de druppende kraan. Er loopt een overdosis aan geuniformeerde autoriteiten rond in softcombattenue die je komen registreren, maar achter hun decor voel je hun nieuwsgierigheid, en al snel is het ijs gebroken.
Er liggen nog een paar merkwaardige jachten aan de steiger, je zou op het eerste zicht denken dat er een uitverkoop is, kayaks met bijboot op wieltjes gestouwd rond de kuip, als ware het een verschansing tegen oplopende brekers. Hoe het met schippers en bemanning in mekaar zat weten we nog niet, maar ze noemden zich de groep en zouden met straattheater en muziek de scheepskas aanvullen. Ik vond ze nogal te sociaal en voor je het weet zitten ze aan boord en in de achterkajuit. Maar het was prettig om het boeltje af te schieten. Achteraf zouden we de real story horen: iedereen deed zijn goesting, meebetalen met het eten daar was geen sprake van, tijdens de vaart werd zonder vraag aan de schipper koers verlegd om zo rustiger naar een filmpje te kijken, enfin, ten langen leste is iedereen van boord gezet met de nodige ruzie erbij...
Je kan Peniche ahw in twee stukken verdelen, het oude stadje met een ziel, en dan het moderne stuk buiten de stadsmuren, zo kil modern-efficient dat je er zo snel mogelijk weg wilt. Dit vind je in Portugal regelmatig terug, de grote grandeur van vroeger verdrongen door strakke lijnen.
Er is een museum in het oude fort, zeker te bezoeken; het is ooit de gevangenis geweest van politieke andersdenkenden tijdens de Portugese dictatuur, nog niet zo lang geleden dus. Ik liep er alleen rond, langs de cellen en isoleerkamers, kreeg de koude rillingen want het spookte er behoorlijk. Wat mensen elkaar aandoen omdat je van een ander gedacht zijt, of als in een afgesloten biotoop iemand met de plak zwaait als éénoog in een land van blinden, waar heb ik dit fenomeen nog gezien? De oudere Portugezen die deze tijd meemaakten willen er nauwelijks over praten,en als ze het doen dan is het met de blik naar de einder of naar de grond, het is een schande in onze geschiedenis beamen ze. Mekaar verklikken voor een stuiver en zo iemand voor jaren de cel insturen.
Maar in Peniche was het uitzonderlijk warm voor de tijd van het jaar, we maakten nieuwe vrienden, avontuurlijke mooie mensen die de wereld willen verkennen. Wachten op de wind die ons naar de zuidelijke breedtegraden zal brengen, want hier hebben de lagedrukgebieden deze tijd van het jaar teveel invloed. Zo snel mogelijk de passaat in, maar dat zou nog wat geduld oefenen worden. Zeilen in deze context is een les in ondergaan.
So chaps, see you next time, better time.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten