Sint Maarten, Saint Martin

De brug die Sint Maarten in twee deelt.

Het zogezegde Nederlands en Frans territorium. Het eiland heeft binnenin een grote lagune en via een kleine toegang (met brug erover) kan je in dit rustige water voor anker. Je zit wel in de "trap".

Dollars betalen om door de brug te kunnen, dollars om in de lagune te liggen, nog meer dollars om aan een steiger te liggen, dollars extra om water in te nemen, voor de douches hetzelfde en de walstroom voor nog maar eens dollars... De reden om hier te komen liggen is dat dit de laatste plaats is waar je alles vindt alvorens de Virgin eilanden aan te doen, plus de atlantische oversteek.

Het was enorm vlagerig weer, het anker snokte aan zijn ketting, af en toe een fikse regenbui erbij. Om met de bijboot aan wal te geraken was het ook een eind pruttelen tegen de korte golfslag en waren we iedere keer goed ingepekeld. Onze ankerplaats lag in het verlengde van de runway van het vliegveld, dus dreunden de zware motoren vlak boven ons hoofd... gelukkig alleen overdag!

Maar allez, na dagen rond te rommelen in grootwarenhuizen vonden we de meeste stuff. Er lagen Belgische jachten, en dan is de link snel gelegd. Naast ons aan de steiger van Lagoonies marine lag een Belg die hier al jaren op het eiland verbleef, zijn zoon was al 20 jaar in het Caribisch gebied. Ze vertelden heel boeiend hoe het hier in elkaar zit, je kan je voorstellen een klein eiland dat administratief in twee is gedeeld, en waarvan de één niet weet van de ander. Sjoemelen dus, alles is corrupt maar het is leefbaar.

Hier kregen we ook nog eens een bezoekje van de maritieme politie, zware kerels maar toch heel vriendelijk. "You can stay here for the paperwork and my colleague will go with your sister underdeck to control the ship"

I got the picture sir!

We waren blij te vertrekken uit St Maarten.

Souvenirverkoopster in Marigot, St Martin, het Franse departement.
Het was er gezelliger en authentieker dan aan de Nederlandse kant. 

Sint Barth

Van Barbuda naar St Barth is het zo'n 65 mijl, die we vlotjes afzeilden in een gespannen bries met een flinke knik in de schoten. Het schip piekte zelfs snelheden over de 8 knopen. De aanloop naar Gustavia, de hoofdstad en ook de ankerplaats, gaat langs ruwe rotsformaties. 

In de verte doemen reeds de mastbossen op voor de stad Gustavia.

Gustavia verdwijnt achter jachten, gemeerd in de havenkom. Zoals de naam al laat uitschijnen, dit eiland is in handen geweest van de Zweden. Dit is nog te zien aan de architectuur, de specifieke gebouwtjes...

Een zekere Nederlander 'de Haenen' ontdekte dit eiland in de jaren 50, kocht een rotseiland in zee, zette er een exclusief hotel op en trok alzo de wereldvips aan. Onder zijn invloed kwam er een vliegveld, wegeninfrastructuur, elektriciteit... De huizen moeten geïntegreerd worden in de natuur, geen hoogbouw dus.

Het eiland liet ons een goede herinnering achter. In de sjieke winkels vond ik dikke kunstboeken en ik was snel verdronken in de wereld van de westerse art. Nergens vuil op de straat, geen gedumpte autowrakken in de vegetatie. Ga je op het strand dan word je duidelijk gemaakt sigarettenpeuken niet zomaar weg te gooien. Een heel andere stijl, je waant je in Europa, zwarten zag je zelden. De meeste inwoners leken gelukkig, er hangt een rust, er is geen criminaliteit, en... je vindt er alles.

De dure prijzen moet je er wel bijnemen.

Colombier bay, 2 mijl verder dan Gustavia, complete rust, goed contact met de buren voor anker, mooie wandelingen naar andere baaien. Een geel strand omringt de baai, en vooral, er is geen verkeer van auto's. Het heldere water nodigt uit om te snorkelen en tussen de zeeschildpadden te zwemmen.

Muggenverdriet

Gezwollen knie, been, voet.

In Guadeloupe stak een mug mij in de knie. Een paar dagen bleef het jeukend rood puntje klein en onschuldig op de knieschijf zonder gevolg. Toen zwol het kleinood op tot een vochtige bol, waarvan het vocht afzakte tot de voet. Als je op een boot moet manoeuvreren is dit een ware handicap. Antibiotica bracht soelaas.

In het Caribisch gebied zijn de dengue en andere gevaarlijke ziektes overgedragen door muggen, de knekelkoorts bleef bij mij in ieder geval uit.

Barbuda

Barbuda heeft een hallucinant, adembenemend wit strand van meer dan 10 km lang, en dit nog van god en klein Pierke verlaten. Is dit enfin de Pacific? Wat bevreemdend is dat je bij de approach van een nieuw eiland de silhouetten van bergen waarneemt, maar in dit geval, en voor de eerste keer in het Caribisch gebied, was het de confrontatie met een plat eiland. Geen huizen te zien, geen mens te bespeuren, a lost world? 

Slechts een paar jachten voor anker. Als je je bijbootje over het maagdelijke strand trekt dan kom je in een grote lagune die je kan overvaren naar het enige "stadje" Codrington. Maar de zware, dreunende rollers op het strand zouden er een kamikazeavontuur van maken, dus zagen we geen kans om met het bijbootje naar de bewoonde wereld te varen, tenandere, we moesten ons nog uitklaren om naar het volgende eiland te zeilen.

Toch een pikant verhaaltje: Codrington is genaamd naar de gouverneur Codrington die hier eind 17de eeuw  een schrikbewind op het eiland hield. Hij lokte met vuren op het strand zeilschepen die dan vastliepen op het rif en geplunderd werden. Erger, hij kweekte met de slaven om aan rasveredeling te doen. Zo kon je slaven kopen met stamboom. Vele inwoners hebben hier dan ook als familienaam Codrington   

De administratie-calvarieberg aflopen. We zeilden terug naar Cocoabay omdat daar de deining minder was en we daar aan wal konden. Met andere zeilers huurden we een taxi die ons naar Codrington bracht om de paperassen en clearence in orde te brengen. De administratie-tragedie verdwijnt in het niet als achter de balie deze intelligente glimlachende jongedame de nodige stempels in de paspoorten print. 

Cocoa Bay met rustiger water en waar we wel het strand op kunnen. Voor anker gaan mocht je niet overal, hier was een territorium afgebakend voor een exclusief publiek. Princes Diana zou hier nog verbleven hebben. Zagen we Diana Ross pootje baden, Sean Connery met een kayak langs onze boot schuiven, Brad Pitt op een luchtmatras dobberen...enfin, we waren elkaars gelijken in dit onverdorven oord.

Sint Johns, Antigua

School is out, in de locale busjes maak je nog al eens contact met de medepassagiers.
I need some more cents to pay the bus. Ok, copy, i get this for you.
En wat ze wou worden later? Dentist or boss....!?

Ambiance in de busjes met de locals.

Ook dit is Antigua, naast de glitter dit siestaplaatje in de vismijn.

De real caribbean stuff op Antigua: kaartje leggen and keep cool man.

Pacific wave voor anker in St Johns, naast enkele grotere broertjes die de hoofdstad aandoen.
We lagen hier in een slijkgat met een aangelengde rioolgeur en bij ankerop een hoop plastic rommel mee aan de ketting.

Jawel! Belgen die hier een stek hebben gevonden en onze goeie wafels en ijscrème aan een internationaal publiek verkopen. Weer eens in het Vlaams de woordvoering doen, so far from home. De poserende juffrouw is er al meerdere jaren in dienst: I feel ok with belgian people. 

Kristien in de straten van St John, in het achterdecor de dominantie van de cruiseschepen.

Zicht vanuit ons dingytje om aan wal te gaan.

Wie kwamen we nog tegen met Belgische roots? Op een namiddag zien we een jacht binnenschuiven tussen de cruiseships met een uitgewaaide Belgische vlag aan het achterstag. Het was Mathieu, ooit lesgever zeilen in bloso, we herkenden elkaar onmiddellijk.

Maar hij zag er getourmenteerd uit, wat wil je, hij was pas uit de gevangenis ontslagen (na 10 dagen arrest). Hoe kleine oorzaken grote gevolgen hebben: Mathieu neemt voor de Atlantische oversteek een "vriend" mee, tijdens de oversteek krijgen ze ruzie en de schipper Mathieu dumpt zijn crew in Antigua zonder uitklaren aan de kant. Die is kwaad, verwittigt de coastguard dat hij zomaar van boord is gezet.

De coastguard zet de achtervolging in want Mathieu had terug het ruime sop gekozen, wordt gevat en de rest van het verhaal is gekend, buiten de ettelijke duizenden dollars die hij moest betalen om zijn crew een vliegtuigticket homewards te zenden naar de Seychellen, plus de boete. Zijn jacht bleef al die tijd voor anker in een modderbaai. Hij wou niets liever dan zo vlug mogelijk te vertrekken uit Antigua.

Dit is niet het eerste horrorverhaal over vreemde crew aan boord. Beter toch uitkijken wie je meeneemt.

Na St Johns varen we enkele mijltjes de hoek om naar Deepbay: rust, strand, fluokleur water, schildpadden, snorkelen en weg van het stadslawaai...

Antigua

Van Guadeloupe, met als laatste port of call Deshaies, zeilen we naar het pal noord gelegen Antigua. Drieënveertig mijl, met een smooth windje van 4 beaufort en een knik in de schoten, prachtcruising zeilweer dus.

English Harbour leek ons zeer aantrekkelijk, maar Franse zeilers voorspelden ons een overbevolkte baai waar iedereen voor anker wil. Dus koers naar de nabijgelegen Falmouth Harbour Bay. Bij het naderen van Antigua (zuidkust) zie je al van ver de enorme lange masten van mega jachten uit het groen omhoog steken. Hier zeilden we letterlijk in de schaduw van superyachts Antigua binnen.

Er was die morgen net een start gegeven voor een 600 mijl race. Eind april wordt hier ook de Antigua sailing week gehouden, iets voordat het hurricane seizoen begint. Daarna loopt het eiland leeg en zeilt iedereen homewards.                                                                                                                                 De Engelsen hadden hier destijds een bastion en uitvalsbasis om de Caribische eilanden te controleren. Lord Nelson verbleef hier ook enkele jaren. De Nelson Dockyards zijn daar een levendig bewijs van. De immigratie, customs, douane, maritieme politie... hebben in dit dockland hun bureau en je zou denken dat alles vlot verloopt. Papperassen invullen, betalen om in dit reservaat te mogen verblijven, alles is goed om de dollars uit de scheepskas te schudden!

Tussen de megajachten ligt een roeibootje, eentje dat zowaar de Atlantic  is overgeroeid in 57 dagen. Kristien ontmoette de held bij de customs voor zijn clearence: I go home now and next is a marathon trough the Sahara.

Maar allez, niet beginnen kreffen, het was de moeite om de Pacific Wave te spiegelen aan blinkende J-classers en hoge motorjachten, spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie heeft het mooiste jachtje in het land??

Schone juweeltjes van the old glory, maar "the crew" was vooral bezig met het oneindig schoonhouden van deze jachten. Geen schrammetje of vuile veeg verdraagt zo'n schip.

De slanke prachtige J-class jachten.

Voor alle duidelijkheid, this is My Sky.

Apocalyptisch beeld van een andere planeet. Dit is Nelson Dockyard Marina, English bay.
Big, bigger, biggest en dan dit.