Carriacou,Tyrrelbay

Verlaten stranden .

Christmas-liming onder de bomen aan het strand, Carriacou kent een traag ritme met lachende gezichten.

Rustig einde in de mangroves.

After the hurricane.

De mangroves van Tyrrel bay zijn een veilig onderkomen tijdens een hurricane, of een dumpplaats voor vergane dromen.

Wrakken op het rif, cactussen hebben niet veel aarde aan de voet nodig;

De was die hangt te wapperen in de "christmaswind", de passaat zet rond deze tijd een tandje bij en blaast tussen de 5 tot 7 beaufort er op los. Naar de verhalen verteld door de eilandbewoners gebeurden veel ongelukken op zee in deze periode.

Mooie huisje op de windwardside van Carriacou

Na Saint Davids (Grenada marine) speuren we naar een nieuw avontuur. Het was het proberen waard om Grenada langs de loefzijde te omzeilen en het noordelijk gelegen Carriacou te bereiken. Wind en stroom tegen, het schip boerde te traag naar zijn doel, dus 180 graden kar draaien en op naar een eerder aangelopen baai:  Prickly Bay (maart 2015).

Met het net geantifoulde onderwaterschip liep het weer als een trein. We pikken een boei naast Braziliaanse copains die we leerden kennen op de werf. Warmbloedige mensen, en heel fysiek in de omgang. "Is your back hurting Jan? I give you a good massage!"

Voor de rest is Prickly een resort voor professionele cruisers, ttz zeilers van een gezette leeftijd die vastlopen in bingo en domino namiddagen,  avondanimatie e.a,een te onthouden plaats als we scheef staan van de reumatiek.

's Morgens was er wel yoga en tai chi en dit trok een heel ander publiek aan, zelfs van de baai ernaast, Secret Harbour. In de Marina van Secret Harbour was er een avond muziek. Een gezin van Schotse origine, zeilend op een gaffelgetuigde kotter, gaf een prachtige performance. Je waande je in de 17de eeuw, hun outfit was navenant.

Dan van Grenada naar het volgende eiland Carriacou. Het probleem is meestal de windrichting tussen de eilanden, en de stroming. Die duwen je weg van je doel en de truc is zolang mogelijk aan de lijkant blijven plakken om dan op het meest noordelijke punt de oversteek te doen. Wij lieten de wal te rap los, en betaalden dit door later te beuken tegen een zware zeegang en een paar platte slagen te trekken. Voor zonsondergang gaat het schip voor anker, just in time.

Er was weer iets mis met de furler want die draaide mijn voorstag los. De zonnepanelen gingen ook op de zwier, een reeflijn knapte door in een squall met gietende regen en veel wind. We were back in action.

Carriacou is een eiland dat wat achterloopt, maar de mensen zien er gelukkig uit. In de taxibusjes wordt gelachen, de sfeer is open, je ziet geen schooiers. 

We vierden hier kerst in een autochtoon restaurantje, daarna een percussie voorstelling, alles authentiek.

Carriacou staat gekend voor zijn scheepsbouw, op de foto eentje waar ze al 20 jaar aan het timmeren zijn.

Tyrrel bay,een spot om de kerst te vieren;