Eindelijk weer eens vast aan een steiger. Geen ankeralarm aan, water a volonté, elektriek 220 volt, douches, een vreemde wereld van luxe gaat weer open (die van de scheepskas ook). Lagon Bleu, vroeger, toen ik met bootstop hier verzeilde, een open plek en takeoff zone voor pelikanen, is nu een 'residentie'-haven met vaste ligplaats voor de blijvers. Je ziet het aan het onderwaterbiotoop onder de waterlijn van de meest boten, hele oesterpopulaties groeien er weelderig. Op het ponton een potpourie van geleverde technische slagvelden met het inwendige van de boot, katten en spelende kinderen, voor zover ze niet naar school zijn. Ook de hond Bouboule heeft er zijn hok, de waker van ponton 14. Je weet dat het 8u30 is, want de overbuur gaat naar zijn boulot en start zijn scooter, en om 16u dan komen de kinderen van school. Wat nog mankeert zijn wat scharrelkippen en een moestuintje.
Voor mij was het even herademen,want sedert mijn vertrek uit België zat ik nooit alleen op het schip.
Maar door de beschutting van de mangroves en groot motorjacht aan mijn loefkant werd het overdag loeiend heet. Geen windje dat door het voorluik waait en wat koelte brengt. Ook de muggen, klein maar fijn zoemend venijn, waren een nieuw fenomeen.
Enfin, dit wordt waarschijnlijk de meest noordelijke stop van de Caribbean Islands. We zien wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten