Na 212 mijl in elkaars vaarwater te zeilen met een gemiddelde
snelheid van 6.8 mijl, bereiken het
Nederlands jacht Simmertime en de Pacific Wave de duistere ingang van El Rio, die
het eiland La Graciosa van Lanzarote scheidt.
Het is stekkedonker en behoedzaam volgen we Simmertimes
heklicht. Zij gaan voor anker, wij proberen de haveningang te vinden. Gelukkig hebben we de gps plotter, die het schip tussen de havenmuren loodst. Het is
zoeken naar een vrije plaats aan de steiger, ergens tussen glassbottomboats en
lokale ferrys. Boot vastmaken, en we kunnen gerust gaan slapen. Veel beweging is er niet, we zien morgen wel.
Om in La Graciosa te
blijven moet je op voorhand een aanvraag doen. Men wil deze natural reserve
behouden van een te grote toeloop van toeristen. De vriendelijke havenmeester geeft ons een mooi plaatsje
tussen andere jachten. Deze keer
liggen we naast Zwitsers en ander Germaans getinte zeilers.
Graciosa is mooi. Weinig of geen autos, en dat geeft een
ontzettende rust. De huisjes zijn witgeblokt en liggen in een desperaat landschap. Je kan er prachtige wandelingen maken langs verlaten stranden en door
woestijnachtig gebied.
Het heeft er een nacht goed geblazen, iedereen was extra
landvasten aan het bijhalen. Maar voor de tijd van het jaar was het te koud. De
bovenlucht was van polaire oorsprong en dit resulteert in
cumulonimbus-wolken: regenbuien, en fris aan de vis. Waar blijft de warme
bestendige passaat?
Uiteindelijk bleven we een week, met mooie herinneringen in
de mind. Voor iemand die zich eventjes wil terugtrekken uit de
rumoerige wereld is dit een aanrader.
Eventjes waande ik me in Beagle channel te zitten, alleen de
gletsjers en drijfijs mankeerden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten