De Mont Pelée die Saint-Pierre (Martinique) in zijn schaduw houdt.
Het is altijd een uitdaging om een vulkaan met zijn 'caldeira', meestal onzichtbaar door de wolken, te beklimmen. Deze keer, in de paasvakantie was ik hier ook, koos ik het pad aan de lijkant van de berg: minder wolken en neerslag dus. Rauw, grijs, desolaat, eenzaam, kil, geen kat te zien, af en toe 'rafales' die wolken de vallei insleuren.
Maar ik bereik de top. De grijze eenzaamheid brengt je in een vreemde denkwereld. En dan terug de tropische warmte in, terug de oceaan, een wereld van verschil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten